သံုးႀကိမ္ေျမာက္လည္း သဟမၸတိျဗဟၼာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား-
" ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားေဟာေတာ္မူ
ပါေလာ၊ ( ပညာ ) မ်က္စိ၌ (ကိေလသာ ) ျမဴနည္းပါးေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ရွိပါ
ကုန္၏။ ( ထိုသတၱဝါတို႔သည္ ) တရားကိုမနာရေသာေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးေနပါကုန္၏။
တရားကို သိသူတို႔သည္ ရွိၾကပါကုန္လတၱံ႕" ဟုေလွ်ာက္၏။
သဟမၸတိျဗဟၼာသည္ ဤစကားကိုေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ ထိုမွတစ္ပါး ဤစကားကို
လည္း ေလွ်ာက္ျပန္၏။
" ေရွးအခါ မဂဓတိုင္းတို႔၌ ( ရာဂ ) စေသာ အညစ္အေၾကးရွိသူ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးတို႔
ႀကံဆအပ္ေသာ မစင္ၾကယ္ေသာ မိစၦာအယူတရားသည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚခဲ့ပါသည္။
အၿမိဳက္နိဗၺာန္၏ တံခါးကို ဖြင့္လွစ္ေတာ္မူပါေလာ။ အညစ္အေၾကး ကင္းေတာ္မူေသာ
ျမတ္စြာဘုရားသည္ သဘာဝႏွင့္အေလ်ာ္ သိေတာ္မူအပ္ေသာ ( သစၥာေလးပါး )
တရားကို (သတၱဝါအမ်ား ) နာၾကားၾကပါေစကုန္ေလာ့။"
"ေကာင္းျမတ္ေသာ ပညာ့ရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ ထက္ဝန္းက်င္ (ျမင္
နိုင္စြမ္းေသာ ဉာဏ္ ) မ်က္စိရွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ ေက်ာက္ေတာင္ထိပ္၌
ရပ္တည္လွ်က္ရွိေသာ ေယာကၤ်ားသည္ ထက္ဝန္းက်င္ လူအေပါင္းကို ၾကည့္ရႈသကဲ့
သို႔ ထို႔အတူ စိုးရိမ္ပူေဆြး ကင္းေဝးေတာ္မူေသာ အရွင္ဘုရားသည္ ပညာ (ဓမၼ) ျဖင့္
ၿပီးေသာ ျပာသာဒ္ထက္သို႔တက္ေတာ္မူ၍ ပဋိသေႏၶေနျခင္း အိုျခင္းတို႔ ႏွိပ္စက္အပ္
သျဖင့္ စိုးရိမ္ပူေဆြးျခင္းသို႔ သက္ဆင္းက်ေရာက္ေနေသာ သတၱဝါအေပါင္းကို
ၾကည့္ရႈေတာ္မူပါေလာ့။"
"ရဲရင့္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ ေအာင္ပြဲယင္ေတာ္မူၿပီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
ထေတာ္မူပါေလာ့၊ ကိေလသာေၾကြး ကင္းေဝးေတာ္မူၿပီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
ေလာက၌ လွည့္လည္ေတာ္မူပါေလာ့၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ တရား
ေဟာေတာ္မူပါေလာ့။ (တရားကို) သိသူတို႔သည္ ရွိပါကုန္လတၱံ႔" ဟု (ေလွ်ာက္
ျပန္၏) ။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ျဗဟၼာ၏ေတာင္းပန္ျခင္းကို အသိအမွတ္ျပဳေတာ္မူ
ၿပီးလွ်င္ သတၱဝါတို႔၌ သနားျခင္းကိုလည္း အေၾကာင္းျပဳ၍ ဗုဒၶစကၡဳျဖင့္ ေလာက
ကို ၾကည့္ေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေလာကကို ၾကည့္ေတာ္မူလတ္ေသာ္-
(ပညာ) မ်က္စိ၌ (ကိေလသာျမဴ) နည္းပါးသူ/(ပညာ) မ်က္စိ၌ (ကိေလသာျမဴ)
မ်ားျပားသူ-
ဣေျႏၵရင့္က်က္ၿပီးသူ/ ဣေျႏၵႏုေသးေသာသူ-
ေကာင္းေသာအျခင္းအရာရွိသူ/ မေကာင္းေသာ အျခင္းအရာရွိသူ-
သိေစရန္လြယ္ကူသူ/ သိေစရန္ခက္ခဲသူ-
တမလြန္ေလာကအျပစ္တို႔ကို ေဘးဟုရႈလွ်က္ ေနေလ့ရွိသူအခ်ိဳ႕ႏွင့္ တမလြန္
ေလာကအျပစ္တို႔ကို ေဘးဟုရႈလွ်က္ ေနေလ့မရွိသူအခ်ိဳ႕တို႔ကို ျမင္ေတာ္မူ၏။
ဥပမာေသာ္ကား-
ဥပၸလၾကာေတာ၌လည္းေကာင္း၊ ပဒုမၼာၾကာေတာ၌လည္းေကာင္း၊ ပု႑ရိက္
ၾကာေတာ၌လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ေသာ ဥပၸလၾကာ ပဒုမၼာၾကာ ပု႑ရိက္ၾကာ
တို႔သည္ ေရ၌ေပါက္ကုန္၏၊ ေရ၌ႀကီးပြါးကုန္၏၊ ေရမွမေပၚထြက္ေသးကုန္၊
ေရထဲ၌ျမဳပ္၍ ဖြိ႔ၿဖိဳးကုန္၏၊
အခ်ိဳ႕ေသာ ဥပၸလၾကာ ပဒုမၼာၾကာ ပု႑ရိက္ၾကာတို႔သည္ ေရ၌ေပါက္ကုန္၏၊
ေရ၌ႀကီးပြါးကုန္၏၊ ေရႏွင့္အညီ တည္ကုန္၏။
အခ်ိဳ႕ေသာ ဥပၸလၾကာ ပဒုမၼာၾကာ ပု႑ရိက္ၾကာတို႔သည္ ေရ၌ေပါက္ကုန္၏၊
ေရ၌ႀကီးပြါးကုန္၏၊ ေရေပၚသို႔တက္၍ တည္ကုန္၏၊ ေရႏွင့္မလိမ္းကပ္ကုန္။
ဤအတူသာလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဗုဒၶစကၡဳျဖင့္ ေလာကကိုၾကည့္ရႈေတာ္
မူလတ္ေသာ္-
(ပညာ) မ်က္စိ၌ (ကိေလသာျမဴ) နည္းပါးသူ/(ပညာ) မ်က္စိ၌ (ကိေလသာျမဴ)
မ်ားျပားသူ-
ဣေျႏၵရင့္က်က္ၿပီးသူ/ ဣေျႏၵႏုေသးေသာသူ-
ေကာင္းေသာအျခင္းအရာရွိသူ/ မေကာင္းေသာ အျခင္းအရာရွိသူ-
သိေစရန္လြယ္ကူသူ/ သိေစရန္ခက္ခဲသူ-
တမလြန္ေလာကအျပစ္တို႔ကို ေဘးဟုရႈလွ်က္ ေနေလ့ရွိသူအခ်ိဳ႕ႏွင့္ တမလြန္
ေလာကအျပစ္တို႔ကို ေဘးဟုမရႈဘဲ ေနေလ့ရွိသူအခ်ိဳ႕တို႔ကို ျမင္ေတာ္မူေသာ
ေၾကာင့္ သဟမၸတိျဗဟၼာအား-
"ျဗဟၼာ၊ ေလ့လာၿပီးေသာ တရားျမတ္ကို ပင္ပန္းရံုသာဟု အမွတ္ရွိသည္ျဖစ္၍
လူတို႔အားမေဟာခဲ့ၿပီ (မေဟာဘဲေနရန္ အႀကံျဖစ္ခဲ့ၿပီ) ၊ ပညာတည္းဟူေသာ
နားႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူတို႔သည္ ယံုၾကည္ျခင္း (သဒၶါတရား) ကို ေစလႊတ္ၾကကုန္
ေလာ့၊ ထိုသူတို႔အတြက္ နိဗၺာန္တံခါးကို ငါဖြင့္အပ္ၿပီ"ဟု ဂါထာျဖင့္မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ထိုအခါ သဟမၸတိျဗဟၼာသည္ "ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားေသာရန္ ငါ့အား
ခြင့္ျပဳေတာ္မူၿပီ"ဟု (သိသျဖင့္) ျမတ္စြာဘုရားအား ရွိခိုးလွ်က္ အရိုအေသျပဳ
ၿပီးလွ်င္ ကြယ္သြားေလ၏။
ခက္ဆစ္။ ။
ဗုဒၶစကၡဳ = (၁) သတၱဝါတို႔၏ ဣေျႏၵအနုအရင့္ကိုသိေသာ ဣၿႏၵိယပေရာပရိယတၱိ
ၸဉာဏ္၊ (၂) သတၱဝါတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကိန္းဝပ္ရာ အာသယ ႏွင့္ အနုသယကိေလသာ
တို႔ကို သိေသာ အာသယာနုသယဉာဏ၊္ ဤဉာဏ္ (၂) ပါးကို ဗုဒၶစကၡဳဟုေခၚသည္။
ဥပၸလၾကာ = ၾကာျဖဴ
ပဒုမၼာၾကာ = ၾကာနီ
ပု႑ရိက္ = ၾကာညို
ဣေျႏၵအနုအရင့္ = သဒၶိေျႏၵ၊ ဝိရိယိေျႏၵ၊ သတိေျႏၵ၊ သမာဓိေျႏၵ၊ ပညိေျႏၵ စသည့္
ဣေျႏၵတို႔၏ အနဳအရင့္။
အျခင္းအရာ = ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ
( ဝိနည္းမဟာဝါပါဠိေတာ္၊ ျမန္မာျပန္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖၚျပပါသည္)
ဤျဗဟၼယာစနကထာတြင္ ျဗဟၼာခ်ီးက်ဴးေလွ်ာက္ထားေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏
ဂုဏ္ေတာ္မ်ား၊ ဘုရားရွင္ျမင္ေတာ္မူခဲ့ေသာ သတၱဝါအမ်ိဳးအစားမ်ား၊ တရားသိျမင္
နိုင္ရန္အတြက္ ပညာနားႏွင့္ သဒၶါတရားရွိရန္လိုအပ္ပံုတို႔ကို ေလ့လာၾကည္ညိုနိုင္ၾက
ပါသည္။
Email မွလက္ခံရရွိေသာ ဒကာေလးတစ္ဦး၏ တိုက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ ဘာသာေရး
စာေပမ်ားကိုေလ့လာလိုက္စားေနၾကသူ သူေတာ္ေကာင္းတို႔အက်ိဳးငွါ ပိဋကတ္
ျမန္မာျပန္မွ ထုတ္နႈတ္၍ ဓမၼမိတ္ဆက္အေနျဖင့္ အလ်ဥ္းသင့္သလို တင္ျပေပးသြားမည္
္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ဤဘေလာ့ Title ကိုလည္း ဓမၼမိတ္ဆက္ဟု ေျပာင္းလဲလိုက္ပါေၾကာင္း။
Email မွေန၍ အတိုက္တြန္းအႀကံျပဳေသာ ဒကာေလးအား ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါ၏။
Tuesday, April 6, 2010
Sunday, April 4, 2010
The four kinds of genuine pleasure for layman
A person who wants to live happily by a peaceful layman with family
should know this doctrine,the four kinds of genuine pleasure of The Buddha;
Once the Buddha explained to the millionaire,Anathapindika,
his chief benefactor,that the four kinds of genuine satisfaction
and material pleasure that could be enjoyed by a layman for
leading a happy and peaceful family life were as following:--
(1) A sufficient income ( Atthi Sukha )
If a layman has save some money, accumulated some wealth
and property in a righteous way, without indulging any of the forbidden
trades or professions he will be able to enjoy a genuine satisfaction
in thinking of his own future security in life.
(2) Enjoyment of Wealth ( Bhoga Sukha )
This happiness can be enjoyed by a layman, when he spend his money
in profitable ways in looking after his parents, wife and children and doing
meritorious deeds. The one who miserly hoards money will not be able to enjoy
this worldly happiness.
(3) Freedom from debts ( Anana Sukha )
This happiness can also be enjoyed by a layman who is not indebted
to anybody. If one is indebted to other owing to borrowing of money or other
articles, he will have no peace, happiness or consolation in his mind until he
himself gets rid of the debt.
(4) Harmless Life ( Anavajja Sukha )
This happiness can be enjoyed by a householder who leads a harmless
life without doing any harm,danger, damage or causing misery to any of his
fellow beings. If he has done any wrong or harm to anybody, he can't enjoy
any sort of satisfaction when he thinks of his own unwholesome deeds.
One day even at his death bed he, himself, will recollect and repent his wrongful
actions in his mind. By this we can understand how much the Buddha was
concerned about the material welfare of his lay disciples.
( အဂၤုတၱရပါဠိေတာ္ ၊ ပတၱကမၼဝဂ္၊ အာနဏ်သုတ္ -အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္မွ)
should know this doctrine,the four kinds of genuine pleasure of The Buddha;
Once the Buddha explained to the millionaire,Anathapindika,
his chief benefactor,that the four kinds of genuine satisfaction
and material pleasure that could be enjoyed by a layman for
leading a happy and peaceful family life were as following:--
(1) A sufficient income ( Atthi Sukha )
If a layman has save some money, accumulated some wealth
and property in a righteous way, without indulging any of the forbidden
trades or professions he will be able to enjoy a genuine satisfaction
in thinking of his own future security in life.
(2) Enjoyment of Wealth ( Bhoga Sukha )
This happiness can be enjoyed by a layman, when he spend his money
in profitable ways in looking after his parents, wife and children and doing
meritorious deeds. The one who miserly hoards money will not be able to enjoy
this worldly happiness.
(3) Freedom from debts ( Anana Sukha )
This happiness can also be enjoyed by a layman who is not indebted
to anybody. If one is indebted to other owing to borrowing of money or other
articles, he will have no peace, happiness or consolation in his mind until he
himself gets rid of the debt.
(4) Harmless Life ( Anavajja Sukha )
This happiness can be enjoyed by a householder who leads a harmless
life without doing any harm,danger, damage or causing misery to any of his
fellow beings. If he has done any wrong or harm to anybody, he can't enjoy
any sort of satisfaction when he thinks of his own unwholesome deeds.
One day even at his death bed he, himself, will recollect and repent his wrongful
actions in his mind. By this we can understand how much the Buddha was
concerned about the material welfare of his lay disciples.
( အဂၤုတၱရပါဠိေတာ္ ၊ ပတၱကမၼဝဂ္၊ အာနဏ်သုတ္ -အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္မွ)
Wednesday, March 31, 2010
မိဘေက်းဇူးဆပ္ခ်င္သူ
"အရွင္ဘုရား၊ အလုပ္မ်ားေနပါသလားဘုရား။"
"ေအာ္-မမ်ားပါဘူး၊ ေနေကာင္းရဲ႔လား။"
"တင္ပါေကာင္းပါတယ္ဘုရား။"
"တပည့္ေတာ္ခုတစ္ေလာ မိဘေတြကို အရမ္းသတိရေနတယ္ဘုရား။"
"အင္း"
"လူေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္ေဝးေဝးသြားရတာလဲ
ဘုရား၊"
"ဟိုက ဒီက အမိႈက္ေတြဟာ ေလတိုက္လို႔ပဲ ေပါင္းဆံုမိၾကတယ္၊ အဲ ေလတိုက္
လို႔ပဲျပန္ကြဲသြားၾကရတယ္လို႔ ဘုရားေပးထားတဲ့ ဥပမာတစ္ခုရွိပါတယ္။"
"ဟုတ္ပါတယ္။"
"တပည့္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာေနရင္ အရွင္ဘုရားနဲ႕ဘယ္လိုလုပ္ျပီးေတ႔ြ
"အင္း-ေရစက္ကုန္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာမွမျဖစ္ၾကေပမဲ့ အလိုလို စိမ္းသြားေလ့ရွိၾကတယ္။"
"တင္ပါ့ဘုရား၊ ေရစက္ဆိုတာ ေရွးဘ၀ေတြက ကုသိုလ္ေတြအတူတူလုပ္ခဲ့ဘူး
တာကို
"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့၊ ပါဠိလိုေတာ့ သဟပုညကာရီ လို႔ေခၚတယ္။"
"တင္ပါ၊ ဒါဆိုရင္ ခဏ ေတြ႕တာျဖစ္ႏိုင္သလိုအၾကာၾကီးေတြ႕တာလ
ဲျဖစ္ႏိုင္တာေပါ
"ဟုတ္တယ္"
"ဒါဆိုအျမဲေတြ႕ေနရတဲ့လူေတြက ေရစက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးလို႕ေပါ့ဘုရား။"
ရွိခဲ့ၾကရင္လည္း ေတြ႔နိုင္ၾကပါေသးတယ္။"
"ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ တို႕ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အျမဲလိုလို သူေဌးေတြေျပာင္းေျပာင္းလုပ္သြား
"ဟုတ္တယ္၊ ေလတိုက္လို႔ ဆံုၾကတဲ့အမိႈက္ေတြဟာ ေလတိုက္လို႔ပဲ ျပန္ကြဲသြားၾကရတယ္၊ ဒါ ဘုရားေပးတဲ့ဥပမာပါ။"
"ေအာ္တင္ပါဘုရား၊ ကံကဆံုခိုင္း ျပီး ကံကပဲခြဲခိုင္းတာေပါ့ေနာ္ဘုရား။"
"ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီအတိုင္းပဲ။"
"ဒါဆို သံေယာဇဥ္ မ်ားမ်ားထားတာမေကာင္းဘူးဘုရား။"
ခင္တာကေကာင္းတယ္၊ မင္တာကမေကာင္းဘူး။"
"တင္ပါဘုရား၊ စိတ္ကိုခိုင္ခိုင္ထားရတာေပါ႕ဘု
"အဲဒီအဓိပၸါယ္ဟာေတာ္ေတာ္ေလးနက္ပါ
"တင္ပါဘုရား။"
"ခင္တာနဲ႔ မင္တာ မတူဘူး။"
"တင္ပါဘုရား၊ မင္တယ္ဆိုတာ မရွိရင္မျဖစ္တာလုိ႕ထင္တာပဲဘုရား။'
"ဟုတ္တယ္။'
"တင္ပါ၊ ကံေၾကာင့္ပဲ တပည့္ေတာ္ မိဘေတြနဲ႕ ေ၀းေ၀းေနရတာေပါ့ေနာ္ဘုရား။
ဒါေပမဲ့ အရင္ေလာက္ မလြမ္းေတာ့ဘူးဘုရား။"
"အားငယ္တဲ့အခါ စိတ္ညစ္တဲ့အခါေပ့ါဘုရား။"
"ဒါေပမဲ႕ လူေတြက မိမိကိုယ္သာကိုးကြယ္ရာပါဘုရား။"
"ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါအမွန္ဆံုးပဲ။"
"အရင္က မိသားစုေတြ အတြက္သိပ္စိတ္ပူတက္တယ္ဘုရား။"
"အင္း"
"ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတာ္ ေျပးၾကည့္လို႕လဲရတာမဟုတ္ဘူးဆိုေ
့ျပီးေတာ့တက္ႏိုင္သေလာ
ထားပါတယ္၊ လူေတြက သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခု ပဲဘုရား။"
"ဘာမွ လုပ္ယူလုိ႕မရပါဘူး၊သူ႕ကံအေၾကာင္းနဲ႕သူလာတာမို႕လို႔၊
"အင္း"
"တပည့္ေတာ္အေဖက အရမ္းအလုပ္မ်ားပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္က
အဲဒါေတြကိုေလွ်ာ့ျပီး အေဖနဲ႔အေမကို တရားအားထုတ္ေစခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
အဲလိုျဖစ္ေအာင္လည္းတိုက္တြန္းေနပါတယ္။ အေမကေတာ့ အလွဴအဒါန္း
ဝါသနာပါေပမယ့္ တရားအားထုတ္ဖို႔က်ေတာ့ သိပ္ဝါသနာမပါေသးဘူးဘုရား။"
"တိုက္တြန္းဖန္မ်ားရင္ရလာမွာပါ၊ ဘယ္မိဘမဆို ကိုယ့္သားသမီးကိုကိုယ္
ေလးစားလာၿပီဆိုရင္ သားသမီးစကား နားေထာင္လာၾကတာပါပဲ။ မိဘ
ေတြကေလးစားလာေအာင္ ကိုယ္ကေနထိုင္တတ္ရမယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကို
အတိဇာတသားသမီးလို႔ ေခၚတယ္မဟုတ္လား။"
"တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကိုေတာ့ အေလးထားၾကပါတယ္ဘုရား။
တပည့္ေတာ္မိဘေတြကို ပစၥည္းဝတၳဳနဲ႔သာမက တရားဓမၼနဲ႔ပါ
ေက်းဇူးဆပ္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားမွာပါဘုရား။"
"သိပ္ေကာင္းတာပဲ။"
"တင္ပါဘုရား၊ ခြင့္ျပဳပါဦးဘုရား၊ "
"ေကာင္းပါျပီ။"
"ေနာက္လည္းေမးစရာရွိရင္ ေမးခြင့္ျပဳပါဘုရား။"
"ေမးနိုင္ပါတယ္၊ သိသေလာက္ေျဖရတာေပါ့။"
"တင္ပါ့၊ ဦးတင္ပါတယ္ဘုရား။"
Monday, March 29, 2010
Why was the Sangha established by the Buddha?
There are some who believe that Buddhism is so lofty
and sublime a system that it cannot be practised by
ordinary men and women in this workaday world of ours,
and that one has to retire from it to a monastery, or to
some quiet place, if one desires to be a true Buddhist.
This is a sad misconception, due evidently to a lack of
understanding of the teaching of the Buddha. People run
to such hasty and wrong conclusions as a result of their
hearing, or reading casually, something about Buddhism
written by someone, who, as he has not understood the
subject in all its aspect, gives only a partial and lopsided
view of it. The Buddha's teaching is meant not only for a
monks in monasteries, but also for ordinary men and
women living at home with their families. The Noble
Eightfold Path, which is the Buddhist way of life, is meant
for all, without distinction of any kind.
The vast majority of people in the world cannot turn monk,
or retire into caves or forest. However noble and pure
Buddhism may be, it would be useless to the masses of
mankind if they could not follow it in their daily life in the
world of today. But if you understand the spirit of Buddhism
correctly ( and not only its letter) , you can surely follow and
practise it while living the life of an ordinary man.
There may be some who find it easier and more convenient
to accept Buddhism, if they do live in a remote place, cut off
from the society of other. Others may find that that kind of
retirement dulls and depresses their whole being both phys-
ically and mentally, and it may not therefore be conducive
to the development of their spiritual and intellectual life.
True renunciation does not mean running away physically from
the world. Sariputta, the chief disciple of the Buddha, said that
one man might live in a forest devoting himself to ascetic
practices, but might be full of impure thoughts and 'defilements';
another might live in a village or town, practising no ascetic disc-
ipline, but his mind might be pure, and free from 'deflements'.
Of these two, said Sariputta, the one who lives a pure life in the
village or town is definitely far superior to, and greater than, the
one who lives in the forest.
The common belief that to follow the Buddha's teaching one has
to retire from life is a misconception. It is really an unconscious
defence against practising it. There are numerous references in
Buddhist literature to men and women living ordinary, normal
family lives who successfully practised what the Buddha taught,
and realized Nirvana. Vacchagotta the Wanderer, (whom we met
earlier in the chapter on Anatta), once asked the Buddha straight
forwardly whether there were laymen and women leading the
family life who followed his teaching successfully and attained to
high spiritual states. The Buddha categorically stated that there
were not one or two, not a hundred or two hundred or five hun-
dred, but many more laymen leading the family life who followed
his teaching successfully and attained to high spiritual states.
It may be agreeable for certain people to live a retired life in a
quiet place away from noise and disturbance. But it is certainly
more praise worthy and courageous to practise Buddhism living
among your fellow beings, helping them and being of service to
them. It may perhaps be useful in some cases for a man to live
in retirement for a time in order to improve his mind and char-
acter, as preliminary moral, spiritual and intellectual training, to
be strong enough to come out later and help other. But if a man
lives all his life in solitude, thinking only of his own happiness and
'salvation', without caring for his fellows, this surely is not in kee-
ping with the Buddha's teaching which is based on love, compas-
sion, and service to others.
One might now ask: If a man can follow Buddhism while living
the life of an ordinary layman, why was the Sangha, the Order
of monks, established by the Buddha? The Order provides opp-
ortunity for those who are willing to devote their lives not only to
their own spiritual and intellectual development, but also to the
service of others. An ordinary layman with a family cannot be
expected to devote his whole life to the service of other,
whereas a monk, who has no family responsibilities or any other
worldly ties, is in a position to devote his whole life ' for the good
of the many, for the happiness of the many' according to the
Buddha's advice. That is how in the course of history, the Buddhist
monastery became not only a spiritual center, but also a center
of learning and culture.
Venerable Prof. Dr Walpola Sri Rahula Maha Thera
( ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာ ဝါလ္ပိုလာရာဟုလာ၏ "WHAT THE BUDDHA
TAUGHT" စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
and sublime a system that it cannot be practised by
ordinary men and women in this workaday world of ours,
and that one has to retire from it to a monastery, or to
some quiet place, if one desires to be a true Buddhist.
This is a sad misconception, due evidently to a lack of
understanding of the teaching of the Buddha. People run
to such hasty and wrong conclusions as a result of their
hearing, or reading casually, something about Buddhism
written by someone, who, as he has not understood the
subject in all its aspect, gives only a partial and lopsided
view of it. The Buddha's teaching is meant not only for a
monks in monasteries, but also for ordinary men and
women living at home with their families. The Noble
Eightfold Path, which is the Buddhist way of life, is meant
for all, without distinction of any kind.
The vast majority of people in the world cannot turn monk,
or retire into caves or forest. However noble and pure
Buddhism may be, it would be useless to the masses of
mankind if they could not follow it in their daily life in the
world of today. But if you understand the spirit of Buddhism
correctly ( and not only its letter) , you can surely follow and
practise it while living the life of an ordinary man.
There may be some who find it easier and more convenient
to accept Buddhism, if they do live in a remote place, cut off
from the society of other. Others may find that that kind of
retirement dulls and depresses their whole being both phys-
ically and mentally, and it may not therefore be conducive
to the development of their spiritual and intellectual life.
True renunciation does not mean running away physically from
the world. Sariputta, the chief disciple of the Buddha, said that
one man might live in a forest devoting himself to ascetic
practices, but might be full of impure thoughts and 'defilements';
another might live in a village or town, practising no ascetic disc-
ipline, but his mind might be pure, and free from 'deflements'.
Of these two, said Sariputta, the one who lives a pure life in the
village or town is definitely far superior to, and greater than, the
one who lives in the forest.
The common belief that to follow the Buddha's teaching one has
to retire from life is a misconception. It is really an unconscious
defence against practising it. There are numerous references in
Buddhist literature to men and women living ordinary, normal
family lives who successfully practised what the Buddha taught,
and realized Nirvana. Vacchagotta the Wanderer, (whom we met
earlier in the chapter on Anatta), once asked the Buddha straight
forwardly whether there were laymen and women leading the
family life who followed his teaching successfully and attained to
high spiritual states. The Buddha categorically stated that there
were not one or two, not a hundred or two hundred or five hun-
dred, but many more laymen leading the family life who followed
his teaching successfully and attained to high spiritual states.
It may be agreeable for certain people to live a retired life in a
quiet place away from noise and disturbance. But it is certainly
more praise worthy and courageous to practise Buddhism living
among your fellow beings, helping them and being of service to
them. It may perhaps be useful in some cases for a man to live
in retirement for a time in order to improve his mind and char-
acter, as preliminary moral, spiritual and intellectual training, to
be strong enough to come out later and help other. But if a man
lives all his life in solitude, thinking only of his own happiness and
'salvation', without caring for his fellows, this surely is not in kee-
ping with the Buddha's teaching which is based on love, compas-
sion, and service to others.
One might now ask: If a man can follow Buddhism while living
the life of an ordinary layman, why was the Sangha, the Order
of monks, established by the Buddha? The Order provides opp-
ortunity for those who are willing to devote their lives not only to
their own spiritual and intellectual development, but also to the
service of others. An ordinary layman with a family cannot be
expected to devote his whole life to the service of other,
whereas a monk, who has no family responsibilities or any other
worldly ties, is in a position to devote his whole life ' for the good
of the many, for the happiness of the many' according to the
Buddha's advice. That is how in the course of history, the Buddhist
monastery became not only a spiritual center, but also a center
of learning and culture.
Venerable Prof. Dr Walpola Sri Rahula Maha Thera
( ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာ ဝါလ္ပိုလာရာဟုလာ၏ "WHAT THE BUDDHA
TAUGHT" စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
Saturday, March 27, 2010
လႊတ္တင္ျခင္းႏွစ္မ်ိဳး
"သားသမီးဆိုတာေတြက တယ္ခက္တာကိုးဘုရား"ဟူေသာ ညည္းတြားသံလိုလို
တိုင္ေတာသံလိုလိုၾကားလိုက္ရ၍ အသံလာရာသို႔ၾကည့္လိုက္ရာ ဝတ္ျပဳဦးခ်ေနေသာ
ေက်ာင္းဒကာႀကီးဦးလူဝကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။
"ဘာေတြခက္ေနတာလဲ ဒကာႀကီးရ"
"ေအာ္ သားသမီးဆိုတာ တကယ့္မီးပါလားဆိုတာ ညည္းမိတာပါဘုရား"။
"ရွင္းစမ္းပါဦးဒကာႀကီးရဲ႔"
"တပည့္ေတာ္အိမ္က င/မူးေကာင္ ကိုသိတယ္မဟုတ္လားဘုရား၊
ဆိုးေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလ၊ တိုးေမာင္နာမည္ေပ်ာက္ၿပီး ဆိုးေမာင္လို႔
တြင္ေနတဲ့ေကာင္ေပါ့။"
"အင္း- သိတယ္။"
"ဟိုတစ္ေလာကပဲ ရြာထဲမွာ ဆဲဆိုလို႔ဆိုၿပီး ဂါမပညတ္အဖြဲ႔က ေငြ ၅၀၀၀/ိ
ဒဏ္တပ္ထားတာ၊ ခုတစ္ခါလာျပန္ဘုရား ေနာက္ထပ္ဆဲလို႔တဲ့၊ ဒဏ္ေငြ
၅၀၀၀/ိ ေလ်ာ္ရမတဲ့ဘုရား။ "
ဤအရွင္လည္း ဦးလူဝကိုမသက္မသာႏွင့္ ၾကည့္လိုက္မိရင္း သူ႔သား
တိုးေမာင္အၾကာင္းကို ေတြးေနမိပါေတာ့၏။
ဦးလူဝတြင္ သားသမီး (၆)ေယာက္ရွိရာ တိုးေမာင္သည္ စတုတၳေျမာက္ျဖစ္၏။
အမ်ားတကာ (၄) တန္းေအာင္လွ်င္ ေက်ာင္းထြက္ရေသာအခ်ိန္တြင္ ဦးလူဝကား
သူ႔သားတိုးေမာင္ကို ၿမိဳ႔ေက်ာင္းသို႔ပို႔ကာစာသင္ေစ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးလူဝေမွ်ာ္မွန္း
သကဲ့သို႔ကားမျဖစ္လာ၊ (၈) တန္းတြင္ ၂ ႏွစ္က်ၿပီး ေက်ာင္းမွထြက္လိုက္ရ၏။
ဦးလူဝကား သူ႔သားကို ပန္းထိန္ဆရာထံအပ္ျပန္ေလသည္။ လက္ခစားကေလး
ရခါနီးတြင္ ျပသနာတက္၍ ပန္းထိန္လည္းမယ္မယ္ရရမတတ္ခဲ့ျပန္။ မၾကာမီ
တိုးေမာင္တစ္ေယာက္ ရြာမွေပ်ာက္သြား၏။ ထိုင္းသို႔သြားသည္ဟုဆိုၾက၏။
တစ္ႏွစ္မွ်မၾကာျမင့္မီ ရြာသို႔ျပန္ေရာက္လာ၏။
လူျပဳစားခံလာရသလိုလို၊ ဟိုလိုလို သည္လိုလို သတင္းေတြနဲ႔အတူ တိုးေမာင္
တစ္ေယာက္မေသာက္ရမေနနိုင္ အရက္သမားဘဝလံုးလံုးေရာက္ျပီးမွ ျပန္
ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။ မူးလာၿပီဆိုလွ်င္ သူေၾကာက္သူအခ်ိဳ႔မွလြဲ၍ မိဘေသာ
မိမဘေသာမေရွာင္ ဆိုဆဲတတ္လာခဲ့၏။ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ သားႏွင့္အမိ မၾကားဝံ့
မနာသာ ဘယ္ကရလာသည္မသိ ဆဲနည္းမ်ိဳးစံု တိုးေမာင္ထံတြင္ ပံုေနေခ်၏။
ေကာင္းလိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆိုေက်ာင္း၊ ပန္းထိန္ဆိုပန္းထိမ္၊ နိုင္ငံျခားဆို
နိုင္ငံျခား ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကရွာေသာမိဘမ်ားမွာ ယခုေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွ ကိုယ္ကပ္၍
မရနိုင္ေတာ့၊ သေကာင့္သား၏ အဆဲဒဏ္ကား လြန္လြန္းလွေခ်၏တကား။
မိဘကိုယ္တိုင္မထိန္းနိုင္၍ ယခုေတာ့ ရြာကကိုင္ရေခ်ၿပီ။ ဂါမပညတ္အဖြဲ႔မွ ဒဏ္ရိုက္၏။
တစ္ခါဆဲတစ္ခါ ၅၀၀၀/ိ တန္သမၼန္စာ လာေပေတာ့မည္တည္း။ ဂါမပညတ္ကတပ္ေသာ
ဒဏ္ေၾကးကိုဖီဆန္ဝံံ့သူကားမရွိေသး။ ဂါမပညတ္အဖြဲ႔ကား ရြာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးအဝင္အပါ
ရပ္မိရပ္ဘ ကာလသားမ်ားပါမက်န္ လက္မွတ္ေကာက္ခံဖြဲ႔စည္းထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဂါမႏွင့္
မရပါက ရာဇႏွင့္အေရးယူနိုင္ရန္အထိ စနစ္တက် စီစဥ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ ခိုင္မာလွေခ်၏။
ဤေဆာင္းပါးတြင္ တင္ျပလိုသည္မွာမိဘမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဥပမာႏွစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ပါ၏။
မီးပံုးပ်ံလႊတ္သူႏွင့္တူေသာမိဘႏွင့္ စြန္လႊတ္သူႏွင့္တူေသာမိဘ ဟူ၍ျဖစ္၏။
အျမင့္သို႔လႊတ္ပံုခ်င္းတူၾကေသာ္လည္း----
မီးပံုးပ်ံလႊတ္သူတို႔ကား မိႈင္းဝေအာင္ ထိုး၍ ဒိုးလိုရာဒိုးေစဟု မဆိုေသာ္လည္း
ဆိုသသကဲ့သို႔ပင္ တြန္းတင္လႊတ္လိုက္တတ္ၾက၏။ ေျမေပၚမွၾကြမွမၾကြရေသးမီကပင္
သံခ်ပ္တေက်ာ္ေက်ာ္ျဖင့္ အမႊမ္းတင္တတ္ၾက၏။လက္မွလြတ္၍ တက္ေလလွ်င္ကား
ေပ်ာ္ရႊင္မဆံုးၾကေတာ့ၿပီ။
ဘယ္ဆီေရာက္၍ ဘယ္ဆီေပါက္ေလမည္ကား သူတို႔မသိရွာ။ လမ္းမွာတင္ မီးေလာင္
္သြားနိုင္သကဲ့သို႔ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲလည္းက်သြားနိုင္၏၊ ဆူးၿခံုေတာလည္းေရာက္သြား
နိုင္သည္တည္း။ ထို႔ေၾကာင့္,တင္လိုက္ေသာမီးပံုးပ်ံ ျပန္မရသည္သာမ်ားေလ၏။
စြန္လႊတ္သူတို႔ကားတစ္ဘာသာ၊ မိမိတင္ေသာစြန္ကို မျပတ္တမ္းအကဲခတ္၏။
ေလၾကမ္းလွ်င္ ေလွ်ာ့တန္ေလွ်ာ့၊ ေလေပ်ာ့လွ်င္ တင္းတန္တင္းႏွင့္ အျမင့္သို႔
မေရာက္မခ်င္း လည္ပင္းတေမာ့ေမာ့ႏွင့္ နည္းစံုေဖာ့၍ တင္တတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္
တင္လိုက္ေသာစြန္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ျပန္၍ရတတ္သည္သာမ်ားေလသည္။
ယခု တိုးေမာင္၏ဖခင္ကား သူ႔သားကို စြန္လႊတ္သကဲ့သို႔ လႊတ္တင္ခဲ့သူကားမဟုတ္ခဲ့။
မီးပံုးပ်ံ လႊတ္သကဲ့သို႔လႊတ္တင္ခဲ့သူသာတည္း။ ပဲ့ထိန္းစနစ္မပါရွိေသာ လႊတ္တင္ေရး
လမ္းေၾကာင္းနီးပါးတိုင္းလိုလိုကား အံေခ်ာ္မႈမ်ားႏွင့္ မကင္းနိုင္သည္မွာ ဓမၼတာပင္
ျဖစ္ေခ်၏။
သစ္ပင္ငယ္မ်ားကို ေျဖာင့္ယူရလြယ္တတ္ေသာ္လည္း ရင့္ေလျပီးသစ္ပင္ေကာက္တို႔ကို
ေျဖာင့္ယူရန္မွာကား မလြယ္လွေတာ့ေခ်၊ မေျဖာင့္မျဖစ္၍ ေျဖာင့္ရေခ်ေသာ္ ဗကာခ်ရ
သည္ကမ်ားတတ္ေလသည္။ ယခုလည္းတိုးေမာင္တစ္ေယာက္ ရင့္ေလျပီးေသာ
သစ္ပင္ေကာက္ကဲ့သိုျဖစ္ေနသျဖင့္ ဒဏ္ေၾကးတည္းဟူေသာလႊႏွင့္ ဗကာခ်ျခင္း ခံရေလၿပီ။
"တပည့္ေတာ္ သားသၼီးကံကိုကဆိုးပါတယ္ဘုရား။ ခုလည္းဒီဒဏ္ေၾကး တပည့္ေတာ္ပဲေပးရ
ဦးမွာပါပဲဘုရား။ သားဆိုးအေမသာတေပေပမဟုတ္ဘူး၊ သားဆိုးအေဖလည္း တေပေပပါပဲ
ဘုရား။ "
ဤအရွင္ကား ဝမ္းနည္းပမ္းနည္း ေလွ်ာက္ထားေနေသာ ဦးလူဝအတြက္ အားေပးစရာ
ရွာမရခဲ့။ ႏွစ္သိမ့္စရာစကားလည္းရွာမရခဲ့။ သို႔ေသာ္ "ငါ ကေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ
သင္တန္းဖြင့္ေပးရမယ္" ဟူေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ကား ခိုင္မာစြာေပၚေပါက္ခဲ့ေလသတည္း။
တိုင္ေတာသံလိုလိုၾကားလိုက္ရ၍ အသံလာရာသို႔ၾကည့္လိုက္ရာ ဝတ္ျပဳဦးခ်ေနေသာ
ေက်ာင္းဒကာႀကီးဦးလူဝကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။
"ဘာေတြခက္ေနတာလဲ ဒကာႀကီးရ"
"ေအာ္ သားသမီးဆိုတာ တကယ့္မီးပါလားဆိုတာ ညည္းမိတာပါဘုရား"။
"ရွင္းစမ္းပါဦးဒကာႀကီးရဲ႔"
"တပည့္ေတာ္အိမ္က င/မူးေကာင္ ကိုသိတယ္မဟုတ္လားဘုရား၊
ဆိုးေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလ၊ တိုးေမာင္နာမည္ေပ်ာက္ၿပီး ဆိုးေမာင္လို႔
တြင္ေနတဲ့ေကာင္ေပါ့။"
"အင္း- သိတယ္။"
"ဟိုတစ္ေလာကပဲ ရြာထဲမွာ ဆဲဆိုလို႔ဆိုၿပီး ဂါမပညတ္အဖြဲ႔က ေငြ ၅၀၀၀/ိ
ဒဏ္တပ္ထားတာ၊ ခုတစ္ခါလာျပန္ဘုရား ေနာက္ထပ္ဆဲလို႔တဲ့၊ ဒဏ္ေငြ
၅၀၀၀/ိ ေလ်ာ္ရမတဲ့ဘုရား။ "
ဤအရွင္လည္း ဦးလူဝကိုမသက္မသာႏွင့္ ၾကည့္လိုက္မိရင္း သူ႔သား
တိုးေမာင္အၾကာင္းကို ေတြးေနမိပါေတာ့၏။
ဦးလူဝတြင္ သားသမီး (၆)ေယာက္ရွိရာ တိုးေမာင္သည္ စတုတၳေျမာက္ျဖစ္၏။
အမ်ားတကာ (၄) တန္းေအာင္လွ်င္ ေက်ာင္းထြက္ရေသာအခ်ိန္တြင္ ဦးလူဝကား
သူ႔သားတိုးေမာင္ကို ၿမိဳ႔ေက်ာင္းသို႔ပို႔ကာစာသင္ေစ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးလူဝေမွ်ာ္မွန္း
သကဲ့သို႔ကားမျဖစ္လာ၊ (၈) တန္းတြင္ ၂ ႏွစ္က်ၿပီး ေက်ာင္းမွထြက္လိုက္ရ၏။
ဦးလူဝကား သူ႔သားကို ပန္းထိန္ဆရာထံအပ္ျပန္ေလသည္။ လက္ခစားကေလး
ရခါနီးတြင္ ျပသနာတက္၍ ပန္းထိန္လည္းမယ္မယ္ရရမတတ္ခဲ့ျပန္။ မၾကာမီ
တိုးေမာင္တစ္ေယာက္ ရြာမွေပ်ာက္သြား၏။ ထိုင္းသို႔သြားသည္ဟုဆိုၾက၏။
တစ္ႏွစ္မွ်မၾကာျမင့္မီ ရြာသို႔ျပန္ေရာက္လာ၏။
လူျပဳစားခံလာရသလိုလို၊ ဟိုလိုလို သည္လိုလို သတင္းေတြနဲ႔အတူ တိုးေမာင္
တစ္ေယာက္မေသာက္ရမေနနိုင္ အရက္သမားဘဝလံုးလံုးေရာက္ျပီးမွ ျပန္
ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။ မူးလာၿပီဆိုလွ်င္ သူေၾကာက္သူအခ်ိဳ႔မွလြဲ၍ မိဘေသာ
မိမဘေသာမေရွာင္ ဆိုဆဲတတ္လာခဲ့၏။ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ သားႏွင့္အမိ မၾကားဝံ့
မနာသာ ဘယ္ကရလာသည္မသိ ဆဲနည္းမ်ိဳးစံု တိုးေမာင္ထံတြင္ ပံုေနေခ်၏။
ေကာင္းလိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆိုေက်ာင္း၊ ပန္းထိန္ဆိုပန္းထိမ္၊ နိုင္ငံျခားဆို
နိုင္ငံျခား ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကရွာေသာမိဘမ်ားမွာ ယခုေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွ ကိုယ္ကပ္၍
မရနိုင္ေတာ့၊ သေကာင့္သား၏ အဆဲဒဏ္ကား လြန္လြန္းလွေခ်၏တကား။
မိဘကိုယ္တိုင္မထိန္းနိုင္၍ ယခုေတာ့ ရြာကကိုင္ရေခ်ၿပီ။ ဂါမပညတ္အဖြဲ႔မွ ဒဏ္ရိုက္၏။
တစ္ခါဆဲတစ္ခါ ၅၀၀၀/ိ တန္သမၼန္စာ လာေပေတာ့မည္တည္း။ ဂါမပညတ္ကတပ္ေသာ
ဒဏ္ေၾကးကိုဖီဆန္ဝံံ့သူကားမရွိေသး။ ဂါမပညတ္အဖြဲ႔ကား ရြာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးအဝင္အပါ
ရပ္မိရပ္ဘ ကာလသားမ်ားပါမက်န္ လက္မွတ္ေကာက္ခံဖြဲ႔စည္းထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဂါမႏွင့္
မရပါက ရာဇႏွင့္အေရးယူနိုင္ရန္အထိ စနစ္တက် စီစဥ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ ခိုင္မာလွေခ်၏။
ဤေဆာင္းပါးတြင္ တင္ျပလိုသည္မွာမိဘမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဥပမာႏွစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ပါ၏။
မီးပံုးပ်ံလႊတ္သူႏွင့္တူေသာမိဘႏွင့္ စြန္လႊတ္သူႏွင့္တူေသာမိဘ ဟူ၍ျဖစ္၏။
အျမင့္သို႔လႊတ္ပံုခ်င္းတူၾကေသာ္လည္း----
မီးပံုးပ်ံလႊတ္သူတို႔ကား မိႈင္းဝေအာင္ ထိုး၍ ဒိုးလိုရာဒိုးေစဟု မဆိုေသာ္လည္း
ဆိုသသကဲ့သို႔ပင္ တြန္းတင္လႊတ္လိုက္တတ္ၾက၏။ ေျမေပၚမွၾကြမွမၾကြရေသးမီကပင္
သံခ်ပ္တေက်ာ္ေက်ာ္ျဖင့္ အမႊမ္းတင္တတ္ၾက၏။လက္မွလြတ္၍ တက္ေလလွ်င္ကား
ေပ်ာ္ရႊင္မဆံုးၾကေတာ့ၿပီ။
ဘယ္ဆီေရာက္၍ ဘယ္ဆီေပါက္ေလမည္ကား သူတို႔မသိရွာ။ လမ္းမွာတင္ မီးေလာင္
္သြားနိုင္သကဲ့သို႔ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲလည္းက်သြားနိုင္၏၊ ဆူးၿခံုေတာလည္းေရာက္သြား
နိုင္သည္တည္း။ ထို႔ေၾကာင့္,တင္လိုက္ေသာမီးပံုးပ်ံ ျပန္မရသည္သာမ်ားေလ၏။
စြန္လႊတ္သူတို႔ကားတစ္ဘာသာ၊ မိမိတင္ေသာစြန္ကို မျပတ္တမ္းအကဲခတ္၏။
ေလၾကမ္းလွ်င္ ေလွ်ာ့တန္ေလွ်ာ့၊ ေလေပ်ာ့လွ်င္ တင္းတန္တင္းႏွင့္ အျမင့္သို႔
မေရာက္မခ်င္း လည္ပင္းတေမာ့ေမာ့ႏွင့္ နည္းစံုေဖာ့၍ တင္တတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္
တင္လိုက္ေသာစြန္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ျပန္၍ရတတ္သည္သာမ်ားေလသည္။
ယခု တိုးေမာင္၏ဖခင္ကား သူ႔သားကို စြန္လႊတ္သကဲ့သို႔ လႊတ္တင္ခဲ့သူကားမဟုတ္ခဲ့။
မီးပံုးပ်ံ လႊတ္သကဲ့သို႔လႊတ္တင္ခဲ့သူသာတည္း။ ပဲ့ထိန္းစနစ္မပါရွိေသာ လႊတ္တင္ေရး
လမ္းေၾကာင္းနီးပါးတိုင္းလိုလိုကား အံေခ်ာ္မႈမ်ားႏွင့္ မကင္းနိုင္သည္မွာ ဓမၼတာပင္
ျဖစ္ေခ်၏။
သစ္ပင္ငယ္မ်ားကို ေျဖာင့္ယူရလြယ္တတ္ေသာ္လည္း ရင့္ေလျပီးသစ္ပင္ေကာက္တို႔ကို
ေျဖာင့္ယူရန္မွာကား မလြယ္လွေတာ့ေခ်၊ မေျဖာင့္မျဖစ္၍ ေျဖာင့္ရေခ်ေသာ္ ဗကာခ်ရ
သည္ကမ်ားတတ္ေလသည္။ ယခုလည္းတိုးေမာင္တစ္ေယာက္ ရင့္ေလျပီးေသာ
သစ္ပင္ေကာက္ကဲ့သိုျဖစ္ေနသျဖင့္ ဒဏ္ေၾကးတည္းဟူေသာလႊႏွင့္ ဗကာခ်ျခင္း ခံရေလၿပီ။
"တပည့္ေတာ္ သားသၼီးကံကိုကဆိုးပါတယ္ဘုရား။ ခုလည္းဒီဒဏ္ေၾကး တပည့္ေတာ္ပဲေပးရ
ဦးမွာပါပဲဘုရား။ သားဆိုးအေမသာတေပေပမဟုတ္ဘူး၊ သားဆိုးအေဖလည္း တေပေပပါပဲ
ဘုရား။ "
ဤအရွင္ကား ဝမ္းနည္းပမ္းနည္း ေလွ်ာက္ထားေနေသာ ဦးလူဝအတြက္ အားေပးစရာ
ရွာမရခဲ့။ ႏွစ္သိမ့္စရာစကားလည္းရွာမရခဲ့။ သို႔ေသာ္ "ငါ ကေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ
သင္တန္းဖြင့္ေပးရမယ္" ဟူေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ကား ခိုင္မာစြာေပၚေပါက္ခဲ့ေလသတည္း။
Tuesday, March 23, 2010
ယူသေနစီးယားႏွင့္မာတုဃာတကကံ
တစ္ေန႔စာၾကည့္ေနခိုက္----
ေနေကာင္းပါရဲ႔လား အရွင္ဘုရား"ဟု ေမးျမန္းႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္
"ေအာ္-ေနေကာင္းပါတယ္၊ မေပၚလာတာ အေတာ္ၾကာပါပေကာလား
ဒကာထူးရဲ႔"ဟုျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရ၏။
"မေပၚလာတာၾကာဆို တပည့္ေတာ္မိခင္ႀကီး က်န္းမာေရးမေကာင္းတာ
ရန္ကုန္ထိသြားၿပီး ေဆးကုေပးေနခဲ့ရလို႔ပါဘုရား၊ အခုေတာ့ က်န္းမာေရး
ေကာင္းသြားပါၿပီ၊ အဲဒါ အရွင္ဘုရားအတြက္ လွဴစရာကေလးေတြလည္း
ပါလာ၊ ေမးစရာေလးေတြလည္း ေတြ႔လာခဲ့ရလို႔ပါဘုရား။"
"လွဴစရာကိုေတာ့ ထားပါဦး၊ ေမးစရာကို အရင္သိပါရေစ။"
"ဒီလိုပါဘုရား၊ ရန္ကုန္ေဆးခန္းမွာတုန္းက တပည့္ေတာ္တို႔ အေမအရြယ္
အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ေဆးကုသမႈခံယူေန
တာကိုေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္ဘုရား၊ ေရာဂါက သားအိမ္ကင္ဆာလို႔ ဆိုပါတယ္။
နာလြန္းလို႔ထင္ပါရဲ႔ဘုရား၊ ေအာ္လိုက္ ညည္းလိုက္နဲ႔ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔
ျဖစ္ေနတာ ျမင္ရ ၾကားရတဲ့ သူေတြေတာင္မသက္သာလွဘူးေပါ့ ဘုရား။"
"ဒီလိုနဲ႔ သားသမီးေတြက စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး မၾကည့္ရက္ေတာ့တဲ့အဆံုးမွာ
ဆရာဝန္ႀကီးကို သူတို႔အေမကို ယူသေနစီးယား လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္
ၾကေတာ့တာပါပဲဘုရား။"
"ေနပါဦး ဒကာထူးရဲ႔၊ ယူသေနစီးယားဆိုတာ ေနာက္ဆံုးေပၚကုထံုးလား၊
ေဆးဆံုးသံုးၿပီး ကုေပးဖို႔ေျပာတာလား။"
"ဘယ္ကဟုတ္ရမွာလဲဘုရား၊ ယူသေနစီးယား (Euthanasia) ဆိုတာ
မနာမက်င္ရေလေအာင္ လူနာကို ညင္ညင္သာသာ ကိစၥတံုးပစ္တဲ့နည္းကို
ဆိုတာပါဘုရား။"
"ဟာ-ျဖစ္ရေလ ဒကာထူးရယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးက လုပ္ေပးလိုက္ေရာ့လား။"
"ေလွ်က္ပါ့မယ္ဘုရား၊ ဆရာဝန္ႀကီးက ဘာသာေရးကို အေတာ္ကိုင္းရႈိင္းပံုရပါတယ္
ဘုရား၊ ဒီလိုယူသာေနစီးယားလုပ္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သူ႔အသက္ကိုသတ္
တာပဲတဲ့၊ ေဝဒနာခံစားရတာကေတာ့ လူနာရဲ႔ကံတရား အက်ိဳးေပးေပါ့ေလ၊ ဒီလို
မလုပ္ခ်င္ၾကပါနဲ႔လို႔ အေတာ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပပါတယ္ဘုရား။"
"ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ဆိုတာ လူနာကို အသက္ရွည္က်န္းမာေအာင္ တတ္စြမ္းသမွ်
ကုသေပးၾကရတဲ့သူေတြသာျဖစ္ၿပီး လူနာကေရာ လူနာရွင္ေတြကပါ ဘယ္ေလာက္
လိုလားလိုလား အသက္တိုေအာင္လုပ္ေပးတဲ့သူ လူနာရဲ႔ကံကို အဆံုးသတ္ေပးတဲ့
သူေတြမျဖစ္သင့္ပါဘူးတဲ့။"
"ေနာက္ၿပီးစဥ္းစားစရာက သူမေသခင္ ကုရနိုင္တဲ့နည္း ကုရနိုင္တဲ့ေဆး မေပၚဘူး
လို႔လည္းမဆိုနိုင္ဘူး၊ သတၱဝါတစ္ခု ကံတစ္ခုဆိုတာကိုလည္း သတိျပဳရပါမယ္တဲ့
ဘုရား။"
"ဒါေတြဟာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညိုေရးတဲ့ ေရာဂါဆန္းနဲ႔ဇာတ္လမ္းမ်ား စာအုပ္
ထဲကရရွိထားတဲ့ ဗဟုသုတ အသိတရားေတြကို တဆင့္ျဖန္႔ေဝေပးတာပါတဲ့။"
"ဆရာဝန္ေတြဘက္က ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းပညာေတြ၊ ေဆးဝါးေတြနဲ႔ တတ္စြမ္းသမွ်
ကုသေပးေနသလို လူနာရွင္ေတြဘက္ကလည္း အတတ္နိုင္ဆံုး ျပဳစုယုယမႈေတြ
ေပးၾကပါလို႔ ေျပာသြားပါေသးတယ္ဘုရား။"
"အင္း--ေတာ္ေတာ္ သေဘာထားျပည့္ဝတဲ့၊ ဗဟုသုတျပည့္စံုတဲ့ဆရာဝန္ႀကီးပဲကိုး၊
အထူးသျဖင့္ ဒါေတြကိုတင္ျပေပးတဲ့ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ညိုကို ေလးစားစရာပါပဲ။
ဒါနဲ႔ ဒကာထူး ေမးစရာေတြဆိုတာက---။"
"ေၾသာ္-ဒီလိုပါဘုရား၊ အကယ္၍သာ လူနာရဲ႔သားသမီးေတြ ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း
ယူသေနစီးယားလုပ္ေပးလိုက္ရင္ ေတာင္းဆိုတဲ့သူေတြနဲ႔ လုပ္ေပးတဲ့သူမွာ ဘယ္လို
အျပစ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္နိုင္မလဲ သိခ်င္တာပါဘုရား။"
"ေမးလဲေမးထိုက္ သိလည္းသိထိုက္တာပဲ ဒကာထူးေရ။ ေတာင္းဆိုတဲ့သူေတြက လူနာရဲ႔
သားသမီးအရင္းေတြ စစ္မွန္ခဲ့ရင္ေတာ့ မာတုဃာတကကံ ထိုက္မွာျဖစ္ၿပီး လုပ္ေပးတဲ့
အျခားသူကေတာ့ ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္မွာပါပဲ။"
"ဒီေနရာမွာ မာတုဃာတကကံထိုက္ရတာကေတာ့ ယူသေနစီယားလုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္
တာက သတ္တဲ့ပံုစံ (၆) မ်ိဳးထဲက အာဏတၱိက ေခၚတဲ့ ေစခိုင္း၍သတ္ျခင္းဆိုတဲ့ အထဲမွာ
အက်ံုဳးဝင္ေနတာရယ္၊ အသတ္ခံရသူကလည္း လူသားစစ္စစ္ျဖစ္တဲ့ အေမရင္း၊ သတ္သူ
(ေစခိုင္းေတာင္းပန္သူ) ကလည္း လူသားစစ္စစ္ သားသမီးအရင္းျဖစ္ေနတာရယ္၊ အဲဒီ
ေစခိုင္းမႈ ပေယာဂေၾကာင့္ပဲ ေသဆံုးတာရယ္တို႔ေၾကာင့္ မာတုဃာတကကံ ( အေမသတ္
တဲ့ကံ) ထိုက္ရတာပါပဲ။"
"တင္ပါ့ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားေျပာတဲ့အထဲက သတ္တဲ့ပံုစံ (၆) မ်ိဳးဆိုတာနဲ႔ လူသားစစ္စစ္
ဆိုတာေတြကို မိန္႔ပါဦးဘုရား။"
"သတ္တဲ့ပံုစံ (၆) မ်ိဳးဆိုတာက
(၁) ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ထိလက္ေရာက္သတ္ျခင္း (သာဟတၳိက)၊
(၂) ေစခိုင္း၍သတ္ျခင္း (အာဏတၱိက)၊
(၃) ပတ္ခတ္၍သတ္ျခင္း (နိႆဂၢိယ)၊
(၄) က်ေသ ထိေသေအာင္ တြင္းတူး၊ ဗံုးေထာင္၊ ေျငာင့္တံသင္းေထာင္ထား၍သတ္ျခင္း
(ထာဝရ)
(၅) စုန္းအတတ္၊ ေမွာ္အတတ္စတဲ့ အတတ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔သတ္ျခင္း (ဝိဇၨာမယ)
(၆) ကံေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ တန္ခိုးနဲ႔သတ္ျခင္း (ကမၼဇိဒၶိ) -တို႔ပါပဲ။"
"ေနာက္လူသားစင္စစ္ဆိုတာက မာတုဃာတက၊ ပိတုဃာတကကံေတြမွာ သတ္သူေရာ၊
အသတ္ခံရသူပါ လူသားစစ္စစ္ေတြျဖစ္ပါမွ ဒီကံေတြကထိုက္တာ၊ သီဟဗာဟုတို႔မွာလို
အသတ္ခံရသူအေဖက တိရစၦာန္ျဖစ္ၿပီး၊ သတ္တဲ့သူ သားသမီးကလူျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒီကံ
ႀကီးေတြမထိုက္နိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ၊ ဒီကံႀကီး (အာနႏၱရိယကံ) ေတြ ထိုက္မႈ-မထိုက္မႈ
နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အက်ယ္တဝင့္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ သမႏၱစကၡဳဒီပနီက်မ္းမွာ ၾကည့္နိုင္ပါတယ္။"
"မွန္ပါဘုရား၊ အကယ္၍ ဒီကံႀကီးထိုက္သြားရင္ ပစၥဳပၸန္ဘဝနဲ႔ တမလြန္ဘဝေတြမွာ ခံစား
ရမယ့္ အက်ိဳးအာနိသင္ေတြကိုလည္း သိလိုပါေသးတယ္ဘုရား။"
"ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာေတာ့ စ်ာန္တရား၊ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရားေတြ လံုးဝမရနိုင္ေတာ့ဘူး။ အမ်ား
တကာရဲ႔ ရႈတ္ခ်ခံရမႈေတြကိုေတာ့ ေတြးၾကည့္ရင္ သိနိုင္ေလာက္ပါတယ္။ အဇာတသတ္
မင္းတို႔လို ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္တာေတြစတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲေပါ့။
အဲ-တမလြန္လားရာဂတိကေတာ့(ဘယ္လိုေကာင္းမႈေတြကိုပဲ ျပဳထားေစဦး၊ ျပဳေပဦးေတာ့)
ဒီဘဝကေသရင္ ငရဲမွာတပ္အပ္က်ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။"
"ယခုလိုသိခြင့္ရတာ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္။ ဟိုလူနာရွင္သားသမီးေတြကေတာ့ ဆရာဝန္
ႀကီးရဲ႔ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီကံႀကီးကလြတ္သြားၾကရတာပဲဘုရား၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႔။"
"အင္း-မရွိတာထက္ မသိတာခက္တယ္လို႔ဆို မဟုတ္လားကိုထူးရဲ႔၊ သိသင့္သိထိုက္တာ
ေတြကို သိေအာင္ ေလ့လာထားၾကရမွာေပါ့။"
"တင္ပါ့ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔လို မိအို ဖအိုေတြနဲ႔ ေနရတဲ့သူေတြ ပိုၿပီးသိသင့္ပါတယ္ဘုရား။
တပည့္ေတာ္လည္း တတ္နိုင္သေလာက္ လက္ဆင့္ကမ္းမွာပါပဲဘုရား။"
"မိဘစတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြဟာ မီးနဲ႔ပမာတူတယ္တဲ့ ဒကာထူးရဲ႔၊ မီးဆိုတာ သံုးတတ္ရင္
ထမင္းခ်က္၊ အေႏြးေငြ႔လံႈ၊ အလင္းေရာင္ယူ အမ်ိဳးစံုေအာင္ သံုးလို႔ရေပမဲ့၊ မသံုးတတ္ရင္ေတာ့
ေလာင္တတ္ ကၽြမ္းတတ္တာ သဘာဝပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ငရဲမီး အေလာင္မခံရေအာင္
ေရွာင္ရွားၿပီး၊ လူနတ္နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာရေအာင္ ဒီမီးအလင္းေရာင္ႀကီးေတြကို သံုးတတ္ပါေစ
ဒကာထူးေရ။"
"ဤသို႔ျဖင့္ ဒကာထူးတစ္ေယာက္ ပါလာေသာလကၻက္ေျခာက္ကို လွဴၿပီး ရိုေသစြာ ဦးခ်
လိုက္ေလသတည္း။"
(ဓမၼရတနာမဂၢဇင္း၌ "သတ္ေစျခင္း ေသေစျခင္း"အမည္ျဖင့္ ေဖာ္ျပၿပီး)
ေနေကာင္းပါရဲ႔လား အရွင္ဘုရား"ဟု ေမးျမန္းႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္
"ေအာ္-ေနေကာင္းပါတယ္၊ မေပၚလာတာ အေတာ္ၾကာပါပေကာလား
ဒကာထူးရဲ႔"ဟုျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရ၏။
"မေပၚလာတာၾကာဆို တပည့္ေတာ္မိခင္ႀကီး က်န္းမာေရးမေကာင္းတာ
ရန္ကုန္ထိသြားၿပီး ေဆးကုေပးေနခဲ့ရလို႔ပါဘုရား၊ အခုေတာ့ က်န္းမာေရး
ေကာင္းသြားပါၿပီ၊ အဲဒါ အရွင္ဘုရားအတြက္ လွဴစရာကေလးေတြလည္း
ပါလာ၊ ေမးစရာေလးေတြလည္း ေတြ႔လာခဲ့ရလို႔ပါဘုရား။"
"လွဴစရာကိုေတာ့ ထားပါဦး၊ ေမးစရာကို အရင္သိပါရေစ။"
"ဒီလိုပါဘုရား၊ ရန္ကုန္ေဆးခန္းမွာတုန္းက တပည့္ေတာ္တို႔ အေမအရြယ္
အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ေဆးကုသမႈခံယူေန
တာကိုေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္ဘုရား၊ ေရာဂါက သားအိမ္ကင္ဆာလို႔ ဆိုပါတယ္။
နာလြန္းလို႔ထင္ပါရဲ႔ဘုရား၊ ေအာ္လိုက္ ညည္းလိုက္နဲ႔ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔
ျဖစ္ေနတာ ျမင္ရ ၾကားရတဲ့ သူေတြေတာင္မသက္သာလွဘူးေပါ့ ဘုရား။"
"ဒီလိုနဲ႔ သားသမီးေတြက စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး မၾကည့္ရက္ေတာ့တဲ့အဆံုးမွာ
ဆရာဝန္ႀကီးကို သူတို႔အေမကို ယူသေနစီးယား လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္
ၾကေတာ့တာပါပဲဘုရား။"
"ေနပါဦး ဒကာထူးရဲ႔၊ ယူသေနစီးယားဆိုတာ ေနာက္ဆံုးေပၚကုထံုးလား၊
ေဆးဆံုးသံုးၿပီး ကုေပးဖို႔ေျပာတာလား။"
"ဘယ္ကဟုတ္ရမွာလဲဘုရား၊ ယူသေနစီးယား (Euthanasia) ဆိုတာ
မနာမက်င္ရေလေအာင္ လူနာကို ညင္ညင္သာသာ ကိစၥတံုးပစ္တဲ့နည္းကို
ဆိုတာပါဘုရား။"
"ဟာ-ျဖစ္ရေလ ဒကာထူးရယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးက လုပ္ေပးလိုက္ေရာ့လား။"
"ေလွ်က္ပါ့မယ္ဘုရား၊ ဆရာဝန္ႀကီးက ဘာသာေရးကို အေတာ္ကိုင္းရႈိင္းပံုရပါတယ္
ဘုရား၊ ဒီလိုယူသာေနစီးယားလုပ္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သူ႔အသက္ကိုသတ္
တာပဲတဲ့၊ ေဝဒနာခံစားရတာကေတာ့ လူနာရဲ႔ကံတရား အက်ိဳးေပးေပါ့ေလ၊ ဒီလို
မလုပ္ခ်င္ၾကပါနဲ႔လို႔ အေတာ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပပါတယ္ဘုရား။"
"ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ဆိုတာ လူနာကို အသက္ရွည္က်န္းမာေအာင္ တတ္စြမ္းသမွ်
ကုသေပးၾကရတဲ့သူေတြသာျဖစ္ၿပီး လူနာကေရာ လူနာရွင္ေတြကပါ ဘယ္ေလာက္
လိုလားလိုလား အသက္တိုေအာင္လုပ္ေပးတဲ့သူ လူနာရဲ႔ကံကို အဆံုးသတ္ေပးတဲ့
သူေတြမျဖစ္သင့္ပါဘူးတဲ့။"
"ေနာက္ၿပီးစဥ္းစားစရာက သူမေသခင္ ကုရနိုင္တဲ့နည္း ကုရနိုင္တဲ့ေဆး မေပၚဘူး
လို႔လည္းမဆိုနိုင္ဘူး၊ သတၱဝါတစ္ခု ကံတစ္ခုဆိုတာကိုလည္း သတိျပဳရပါမယ္တဲ့
ဘုရား။"
"ဒါေတြဟာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညိုေရးတဲ့ ေရာဂါဆန္းနဲ႔ဇာတ္လမ္းမ်ား စာအုပ္
ထဲကရရွိထားတဲ့ ဗဟုသုတ အသိတရားေတြကို တဆင့္ျဖန္႔ေဝေပးတာပါတဲ့။"
"ဆရာဝန္ေတြဘက္က ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းပညာေတြ၊ ေဆးဝါးေတြနဲ႔ တတ္စြမ္းသမွ်
ကုသေပးေနသလို လူနာရွင္ေတြဘက္ကလည္း အတတ္နိုင္ဆံုး ျပဳစုယုယမႈေတြ
ေပးၾကပါလို႔ ေျပာသြားပါေသးတယ္ဘုရား။"
"အင္း--ေတာ္ေတာ္ သေဘာထားျပည့္ဝတဲ့၊ ဗဟုသုတျပည့္စံုတဲ့ဆရာဝန္ႀကီးပဲကိုး၊
အထူးသျဖင့္ ဒါေတြကိုတင္ျပေပးတဲ့ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ညိုကို ေလးစားစရာပါပဲ။
ဒါနဲ႔ ဒကာထူး ေမးစရာေတြဆိုတာက---။"
"ေၾသာ္-ဒီလိုပါဘုရား၊ အကယ္၍သာ လူနာရဲ႔သားသမီးေတြ ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း
ယူသေနစီးယားလုပ္ေပးလိုက္ရင္ ေတာင္းဆိုတဲ့သူေတြနဲ႔ လုပ္ေပးတဲ့သူမွာ ဘယ္လို
အျပစ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္နိုင္မလဲ သိခ်င္တာပါဘုရား။"
"ေမးလဲေမးထိုက္ သိလည္းသိထိုက္တာပဲ ဒကာထူးေရ။ ေတာင္းဆိုတဲ့သူေတြက လူနာရဲ႔
သားသမီးအရင္းေတြ စစ္မွန္ခဲ့ရင္ေတာ့ မာတုဃာတကကံ ထိုက္မွာျဖစ္ၿပီး လုပ္ေပးတဲ့
အျခားသူကေတာ့ ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္မွာပါပဲ။"
"ဒီေနရာမွာ မာတုဃာတကကံထိုက္ရတာကေတာ့ ယူသေနစီယားလုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္
တာက သတ္တဲ့ပံုစံ (၆) မ်ိဳးထဲက အာဏတၱိက ေခၚတဲ့ ေစခိုင္း၍သတ္ျခင္းဆိုတဲ့ အထဲမွာ
အက်ံုဳးဝင္ေနတာရယ္၊ အသတ္ခံရသူကလည္း လူသားစစ္စစ္ျဖစ္တဲ့ အေမရင္း၊ သတ္သူ
(ေစခိုင္းေတာင္းပန္သူ) ကလည္း လူသားစစ္စစ္ သားသမီးအရင္းျဖစ္ေနတာရယ္၊ အဲဒီ
ေစခိုင္းမႈ ပေယာဂေၾကာင့္ပဲ ေသဆံုးတာရယ္တို႔ေၾကာင့္ မာတုဃာတကကံ ( အေမသတ္
တဲ့ကံ) ထိုက္ရတာပါပဲ။"
"တင္ပါ့ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားေျပာတဲ့အထဲက သတ္တဲ့ပံုစံ (၆) မ်ိဳးဆိုတာနဲ႔ လူသားစစ္စစ္
ဆိုတာေတြကို မိန္႔ပါဦးဘုရား။"
"သတ္တဲ့ပံုစံ (၆) မ်ိဳးဆိုတာက
(၁) ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ထိလက္ေရာက္သတ္ျခင္း (သာဟတၳိက)၊
(၂) ေစခိုင္း၍သတ္ျခင္း (အာဏတၱိက)၊
(၃) ပတ္ခတ္၍သတ္ျခင္း (နိႆဂၢိယ)၊
(၄) က်ေသ ထိေသေအာင္ တြင္းတူး၊ ဗံုးေထာင္၊ ေျငာင့္တံသင္းေထာင္ထား၍သတ္ျခင္း
(ထာဝရ)
(၅) စုန္းအတတ္၊ ေမွာ္အတတ္စတဲ့ အတတ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔သတ္ျခင္း (ဝိဇၨာမယ)
(၆) ကံေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ တန္ခိုးနဲ႔သတ္ျခင္း (ကမၼဇိဒၶိ) -တို႔ပါပဲ။"
"ေနာက္လူသားစင္စစ္ဆိုတာက မာတုဃာတက၊ ပိတုဃာတကကံေတြမွာ သတ္သူေရာ၊
အသတ္ခံရသူပါ လူသားစစ္စစ္ေတြျဖစ္ပါမွ ဒီကံေတြကထိုက္တာ၊ သီဟဗာဟုတို႔မွာလို
အသတ္ခံရသူအေဖက တိရစၦာန္ျဖစ္ၿပီး၊ သတ္တဲ့သူ သားသမီးကလူျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒီကံ
ႀကီးေတြမထိုက္နိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ၊ ဒီကံႀကီး (အာနႏၱရိယကံ) ေတြ ထိုက္မႈ-မထိုက္မႈ
နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အက်ယ္တဝင့္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ သမႏၱစကၡဳဒီပနီက်မ္းမွာ ၾကည့္နိုင္ပါတယ္။"
"မွန္ပါဘုရား၊ အကယ္၍ ဒီကံႀကီးထိုက္သြားရင္ ပစၥဳပၸန္ဘဝနဲ႔ တမလြန္ဘဝေတြမွာ ခံစား
ရမယ့္ အက်ိဳးအာနိသင္ေတြကိုလည္း သိလိုပါေသးတယ္ဘုရား။"
"ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာေတာ့ စ်ာန္တရား၊ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရားေတြ လံုးဝမရနိုင္ေတာ့ဘူး။ အမ်ား
တကာရဲ႔ ရႈတ္ခ်ခံရမႈေတြကိုေတာ့ ေတြးၾကည့္ရင္ သိနိုင္ေလာက္ပါတယ္။ အဇာတသတ္
မင္းတို႔လို ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္တာေတြစတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲေပါ့။
အဲ-တမလြန္လားရာဂတိကေတာ့(ဘယ္လိုေကာင္းမႈေတြကိုပဲ ျပဳထားေစဦး၊ ျပဳေပဦးေတာ့)
ဒီဘဝကေသရင္ ငရဲမွာတပ္အပ္က်ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။"
"ယခုလိုသိခြင့္ရတာ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္။ ဟိုလူနာရွင္သားသမီးေတြကေတာ့ ဆရာဝန္
ႀကီးရဲ႔ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီကံႀကီးကလြတ္သြားၾကရတာပဲဘုရား၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႔။"
"အင္း-မရွိတာထက္ မသိတာခက္တယ္လို႔ဆို မဟုတ္လားကိုထူးရဲ႔၊ သိသင့္သိထိုက္တာ
ေတြကို သိေအာင္ ေလ့လာထားၾကရမွာေပါ့။"
"တင္ပါ့ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔လို မိအို ဖအိုေတြနဲ႔ ေနရတဲ့သူေတြ ပိုၿပီးသိသင့္ပါတယ္ဘုရား။
တပည့္ေတာ္လည္း တတ္နိုင္သေလာက္ လက္ဆင့္ကမ္းမွာပါပဲဘုရား။"
"မိဘစတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြဟာ မီးနဲ႔ပမာတူတယ္တဲ့ ဒကာထူးရဲ႔၊ မီးဆိုတာ သံုးတတ္ရင္
ထမင္းခ်က္၊ အေႏြးေငြ႔လံႈ၊ အလင္းေရာင္ယူ အမ်ိဳးစံုေအာင္ သံုးလို႔ရေပမဲ့၊ မသံုးတတ္ရင္ေတာ့
ေလာင္တတ္ ကၽြမ္းတတ္တာ သဘာဝပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ငရဲမီး အေလာင္မခံရေအာင္
ေရွာင္ရွားၿပီး၊ လူနတ္နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာရေအာင္ ဒီမီးအလင္းေရာင္ႀကီးေတြကို သံုးတတ္ပါေစ
ဒကာထူးေရ။"
"ဤသို႔ျဖင့္ ဒကာထူးတစ္ေယာက္ ပါလာေသာလကၻက္ေျခာက္ကို လွဴၿပီး ရိုေသစြာ ဦးခ်
လိုက္ေလသတည္း။"
(ဓမၼရတနာမဂၢဇင္း၌ "သတ္ေစျခင္း ေသေစျခင္း"အမည္ျဖင့္ ေဖာ္ျပၿပီး)
Friday, March 19, 2010
ဘုရားေဟာထက္ယံုသလား
"ရြာကေဒၚပုတို႔လင္မယား တပည့္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရာက္ေနၾကပါတယ္ဘုရား။"
"အင္း"
"သူ႔ခင္ပြန္းေနမေကာင္းလို႔ ေဆးလာကုၾကတာပါဘုရား"
"ဟင္-သူ႔တို႔ သၼီးအိမ္မွာ မတည္းၾကဘူးလား"
"သူ႔သၼီးကေတာ့ လာလာၾကည့္ပါတယ္ဘုရား၊ အိမ္မွာေပးမတည္းတာကေတာ့
ေဗဒင္က လူဝင္မသင့္ဘူး ေဟာထားလို႔ဆိုပဲဘုရား။"
"ဟင္-မဂၤလာတရားေတြ ပ်က္ပါေပါ့ ဒကာႀကီးရ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ဘုရားေဟာထက္
ေဗဒင္ေဟာကိုမွပိုယံုရတယ္လို႔၊ ဗုဒၶဘာသာမွဟုတ္ပါေလစ။ ေဟ့ ေက်ာင္းသားတစ္
ေယာက္ေလာက္ခဏလာခဲ့စမ္း၊ ေဒၚပုတို႔ သၼီးနဲ႔သားမက္ကို သိတယ္မဟုတ္လား။
သြားေခၚေခ်။ ဆရာေတာ္ ေခၚတယ္လို႔ ေျပာလိုက္။"
**************************************************************
(ေဖာ္ျပပါ အျဖစ္အပ်က္ကား ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ေက်ာင္းသို႔ ေခတၱေရာက္ရွိခိုက္
ၾကားသိလိုက္ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ မၾကာျမင့္မီပင္ ေဒၚပု၏ သၼီးႏွင့္သားမက္
တို႔ေရာက္လာကာ ဆရာေတာ္အားဦးခ်ကန္ေတာ့ၾကေလ၏။)
"ဆရာေတာ္ ေခၚတယ္ဆိုလို႔ပါဘုရား။"
"ေအး၊ နင္တို႔ေနေကာင္းၾကရဲ႔လား။"
"ေကာင္းပါတယ္ဘုရား။"
"နင္တို႔အေဖ အေမေတြေရာ။"
"အေဖ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးကုမလို႔ေရာက္ေနၾကပါတယ္ဘုရား။"
"ဘယ္တုန္းကေရာက္ၾကတာလဲ ၊ နင္တို႔အိမ္မွာပဲလား။"
"မေန႔ညေနကပါဘုရား၊ ဦးႀကီးတိုးတို႔အိမ္မွာတည္းၾကပါတယ္ဘုရား။"
"ေအး-အဲဒါၾကားလို႔ေခၚရတာပဲ။ နင္တို႔အိမ္မွာ ဘာလို႔မတည္းၾကတာလဲ၊"
"ဟို-ဟို ေဗဒင္ကလူဝင္မသင့္ဘူးဆိုလို႔ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္မ ဘယ္လို
လုပ္ရမလဲဘုရား။"
"ေအး အဲဒါေျပာခ်င္လို႔ အေခၚခိုင္းလိုက္ရတာပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစား
ၾကည့္စမ္း၊ ခုလာတာ တစိမ္းေတြလား၊ မိဘေတြလား၊ ဟင္--။"
"မိဘေတြပါဘုရား"
"သူတို႔ခမ်ာ အေပ်ာ္လာၾကတာလား ေဆးလာကုၾကတာလား။"
"ေဆးလာကုၾကတာပါဘုရား"
"ေအး-နင္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိက်ေအာင္ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ
မိဘအိမ္ကို္သြားသြား နင္တို႔မိဘေတြက လူဝင္မသင့္ဘူးလို႔ ဘယ္တုန္းကမ်ား
ျငင္းခဲ့ဖူးၾကသလဲဟင္၊ စဥ္းစားၾကစမ္း။"
"ဟိုေကာင္ ေမာင္ေသာင္း မင္းငယ္ငယ္တုန္းကက်က္ခဲ့ရတဲ့ မိဘကိုျပဳစုလုပ္ေကၽြး
ျခင္းသည္လည္း မဂၤလာမည္၏ ဆိုတဲ့အပိုဒ္ကို ခဏရြတ္ၾကည့္စမ္း။"
"မာတာပိတု ဥပ႒ာနံ ၊ ပုတၱဒါရႆ သဂၤေဟာ
အနာကုလာစ ကမၼႏၲာ ၊ ဧတံ မဂၤလမုတၱမံ" ပါဘုရား။"
"ေအး-မွတ္မိလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ မင္းကအိမ္ေထာင္ဦးစီးပဲ၊ မိန္းမလုပ္တဲ့သူက
မသိရင္ေတာင္ မင္းကေျပာဆိုဆံုးမရမွာေပါ့၊ ခုေတာ့ လူၾကားလို႔မ်ားေကာင္းရဲ႔လား၊
အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ေထာင္ၾကသူေတြဟာ သူ႔မိဘကိုလည္း ကိုယ့္မိဘလို
သေဘာထားရမယ္မဟုတ္လားကြ ေဟ-။"
"တင္ပါ့ဘုရား"
"ခုေတာ့ လူဝင္မသင့္ဘူးလို႔ ေဗဒင္ဆရာကေျပာလိုက္တာနဲ႔ မဂၤလာတရားႀကီးကို
လႊင့္ပစ္လိုက္ၾကၿပီ၊ မဂၤလာတရားႀကီးကိုမွ လႊင့္ပစ္လိုက္ၾကရင္ မဂၤလာပ်က္ၿပီေပါ့ကြ။
ဘယ္ကလာ မဂၤလာရွိေတာ့မွာလဲ။ "
"မိဘကိုလုပ္ေကၽြးခြင့္ရတယ္ဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ ဧရာမအခြင့္
အေရးႀကီးလို႔ နားလည္ၾကတယ္ကြ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ မိဘေတြ ဒုကၡ
ေရာက္ရင္ ငိုလည္းငိုတယ္၊ ရီလည္းရီတယ္တဲ့ကြ၊ ငိုတာက မိဘေတြအတြက္
စိတ္မေကာင္းလို႔၊ ရီတာက မိဘေတြကိုျပဳစုလုပ္ေကၽြးခြင့္ရလို႔တဲ့ကြ၊ နားလည္ၾကရဲ႔လား။"
"တင္ပါ့၊ နားလည္ပါၿပီဘုရား"
"ေအး-နင္တို႔က ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြပဲ၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြ အမူအက်င့္ကို မလိုက္နာ
ထိုက္ၾကဘူးလား။"
"မွတ္ထားၾကစမ္း၊ ေဗဒင္ဆိုတာက မွားသည္ရွိ/မွန္သည္ရွိလိမ့္ဦးမယ္။ ဘုရားေဟာကေတာ့
မွားတယ္ရယ္လို႔မရွိဘူးကြ။ နင္တို႔က ဘုရားေဟာမွန္သမွ် ေလာကီေၾကာင္းနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္ဘူး
လို႔မ်ားထင္ေနၾကသလားမသိဘူး။ ေမာင္ေသာင္း - သားသၼီးတို႔က်င့္ရာေသာဝတၲရားေတြကို
ရြတ္စမ္း။"
"ေကၽြးေမြးမပ်က္ ၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ
ေမြခံထိုက္ေစ ၊ လွဴမွ်ေဝ၍
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္"---ပါဘုရား။"
"ေအး-အဲဒါဘုရားေဟာကြဲ႕၊ ေဗဒင္ေဟာမဟုတ္ဘူး။ သေဘာေပါက္ရဲ႔လား။"
"သေဘာေပါက္ပါၿပီဘုရား။"
"လူဆိုတာ လ႔ူဝတၱရားေက်ျပြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမယ္ကြဲ႔၊ သေဘာေပါက္ၾကရဲ႔လား။"
"တင္ပါဘုရား၊ ေနာက္လည္းအျမင္မေတာ္တာရွိရင္ ဆံုးမေတာ္မူပါဘုရား။"
"ေအး-နင္တို႔မိဘေတြကိုပါ ကန္ေတာ့လိုက္ၾကဦး၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္
ၾက၊ ၾကားၾကရဲ႔လား။"
"တင္ပါ့ဘုရား။"
"ေအးေအး ငါ့တပည့္ေတြ က်န္းမာၾကပါေစကြယ္။ "
********************************************************************
ေမာင္ေသာင္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံျပန္သြားၾကျပီးေနာက္ ဤအရွင္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရားကို
ၾကည္ညိုစြာ ဦးခ်လိုက္ျပီး မိမိေနရာသို႔ျပန္လာခဲ့ပါ၏။ မိမိေနရာသို႔လာေနေသာ ဤအရွင္၏
အေတြးမ်ားထဲတြင္ ဆရာေတာ္ေထရ္အရွင္၏ တပည့္မ်ားအေပၚထားရွိေသာ ကရုဏာတရားႏွင့္
တပည့္မ်ား၏ ဆရာသမားအေပၚခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသပံုမ်ားသည္ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါ
လာၾကေခ်၏။ တာဝန္ေက်လြန္းေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးေပတကား။
ထို႔ျပင္တဝ ေဗဒင္ဆရာေျပာသမွ် ဘာႏွင့္မွ် မခ်ိန္ဆေတာ့ပဲ လိုက္နာမိမွားခဲ့ၾကသျဖင့္
နစ္နာခဲ့ၾကရရွာေသာ မိမိရြာသားတို႔၏ပံုရိပ္မ်ားလည္း အေတြးထဲတြင္ ဝင္ေရာက္လာရာ
ေအာက္ပါ ကဗ်ာကိုသာ ခ်ေရးမိလိုက္ပါေတာ့သတည္း---။ က်န္းမာၾကပါေစ--။
ယၾတာဗြက္မွရုန္းထြက္ျခင္း
ငါတို႔ရြာတြင္ ၊ ဟိုယခင္က
ေဗဒင္ဆရာ ၊ ယၾတာတို႔
အရာရာကို လႊမ္းခဲ့သည္ ။
မက်န္းမာလ်က္ ၊ ေဆးရံုတက္ဖို႔
တြက္ခ်က္ေႏွးဖင့္ ၊ အခ်ိန္လင့္၍
လြင့္ပါးသူမ်ား ရွိဖူးသည္ ။
ေရႊေပ်ာက္,ေငြေပ်ာက္ ၊ အေနာက္ေျမာက္ဟု
ယြင္းေဖာက္ရမ္းတုတ္ ၊ အေဟာထုတ္၍
ရန္လုပ္တုတ္ထမ္း ၾကမ္းဖူးသည္ ။
မိဘႏွစ္ျဖာ ၊ အလည္လာစဥ္
လူဝင္မသင့္ ၊ ေဟာထားႏွင့္၍
ေတာင္ႀကီးျမင့္မိုရ္ ငိုဖူးသည္ ။
ကံဉာဏ္ဝီရိယ ၊ စြမ္းအားမွ်ႏွင့္
မရေလဟန္ ၊ လုပ္ဇာတ္ဖန္၍
အႀကံေဖာက္လႊဲ ၊ စာေမးပြဲတြင္
မလြဲစိမ့္ငွါ ၊ ခ်ီးျမွင့္ပါသည့္
ယၾတာအားကိုး ၊ သစ္ရြက္ထိုးႏွင့္
အမ်ိဳးေပါင္းစံု ၊ ဖြ,ဖြဲ႔,ဥံဳ,ေအာင့္
ေျခေဆာင့္,လက္ေျမွာက္ ၊ မူဟန္ေဖာက္၍
စိတ္ေနာက္ေက်ာင္းသား ၊ မိဘမ်ားတို႔
အမ်ားျပားပင္ ရွိဖူးသည္ ။
ယခုအခါ ၊ ငါတို႔ရြာတြင္
ဆရာေတာ္ဘုရား ၊ ေဟာမိန္႔ၾကားသည့္
ဘုရားဆံုးမ ၊ ျမတ္ဓမၼႏွင့္
ဓမၼရံသီ ၊ လင္းေရာင္ျခည္တို႔
စံုညီေပါင္းစပ္ ၊ အလင္းဓာတ္ေၾကာင့္
လူနပ္စားေပါက္ ၊ ေဗဒင္ေအာက္မွ
လြတ္ေျမာက္ေသာသူ မ်ားခဲ့ၿပီ ။
ကံဉာဏ္ဝီရိယ ၊ စြမ္းအားမွ်ႏွင့္
မရေလဟန္ ၊ လုပ္ဇာတ္ဖန္သည့္
အႀကံပက္စက္ ၊ ယၾတာဗြက္မွ
ရုန္းထြက္နိုင္သူမ်ားခဲ့ၿပီ ။
မွတ္တမ္းျပဳစု ၊ ကဗ်ာနုျဖင့္
ဂုဏ္ျပဳဝမ္းေျမာက္ နိုင္ခဲ့ၿပီ ။
"အင္း"
"သူ႔ခင္ပြန္းေနမေကာင္းလို႔ ေဆးလာကုၾကတာပါဘုရား"
"ဟင္-သူ႔တို႔ သၼီးအိမ္မွာ မတည္းၾကဘူးလား"
"သူ႔သၼီးကေတာ့ လာလာၾကည့္ပါတယ္ဘုရား၊ အိမ္မွာေပးမတည္းတာကေတာ့
ေဗဒင္က လူဝင္မသင့္ဘူး ေဟာထားလို႔ဆိုပဲဘုရား။"
"ဟင္-မဂၤလာတရားေတြ ပ်က္ပါေပါ့ ဒကာႀကီးရ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ဘုရားေဟာထက္
ေဗဒင္ေဟာကိုမွပိုယံုရတယ္လို႔၊ ဗုဒၶဘာသာမွဟုတ္ပါေလစ။ ေဟ့ ေက်ာင္းသားတစ္
ေယာက္ေလာက္ခဏလာခဲ့စမ္း၊ ေဒၚပုတို႔ သၼီးနဲ႔သားမက္ကို သိတယ္မဟုတ္လား။
သြားေခၚေခ်။ ဆရာေတာ္ ေခၚတယ္လို႔ ေျပာလိုက္။"
**************************************************************
(ေဖာ္ျပပါ အျဖစ္အပ်က္ကား ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ေက်ာင္းသို႔ ေခတၱေရာက္ရွိခိုက္
ၾကားသိလိုက္ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ မၾကာျမင့္မီပင္ ေဒၚပု၏ သၼီးႏွင့္သားမက္
တို႔ေရာက္လာကာ ဆရာေတာ္အားဦးခ်ကန္ေတာ့ၾကေလ၏။)
"ဆရာေတာ္ ေခၚတယ္ဆိုလို႔ပါဘုရား။"
"ေအး၊ နင္တို႔ေနေကာင္းၾကရဲ႔လား။"
"ေကာင္းပါတယ္ဘုရား။"
"နင္တို႔အေဖ အေမေတြေရာ။"
"အေဖ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးကုမလို႔ေရာက္ေနၾကပါတယ္ဘုရား။"
"ဘယ္တုန္းကေရာက္ၾကတာလဲ ၊ နင္တို႔အိမ္မွာပဲလား။"
"မေန႔ညေနကပါဘုရား၊ ဦးႀကီးတိုးတို႔အိမ္မွာတည္းၾကပါတယ္ဘုရား။"
"ေအး-အဲဒါၾကားလို႔ေခၚရတာပဲ။ နင္တို႔အိမ္မွာ ဘာလို႔မတည္းၾကတာလဲ၊"
"ဟို-ဟို ေဗဒင္ကလူဝင္မသင့္ဘူးဆိုလို႔ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္မ ဘယ္လို
လုပ္ရမလဲဘုရား။"
"ေအး အဲဒါေျပာခ်င္လို႔ အေခၚခိုင္းလိုက္ရတာပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစား
ၾကည့္စမ္း၊ ခုလာတာ တစိမ္းေတြလား၊ မိဘေတြလား၊ ဟင္--။"
"မိဘေတြပါဘုရား"
"သူတို႔ခမ်ာ အေပ်ာ္လာၾကတာလား ေဆးလာကုၾကတာလား။"
"ေဆးလာကုၾကတာပါဘုရား"
"ေအး-နင္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိက်ေအာင္ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ
မိဘအိမ္ကို္သြားသြား နင္တို႔မိဘေတြက လူဝင္မသင့္ဘူးလို႔ ဘယ္တုန္းကမ်ား
ျငင္းခဲ့ဖူးၾကသလဲဟင္၊ စဥ္းစားၾကစမ္း။"
"ဟိုေကာင္ ေမာင္ေသာင္း မင္းငယ္ငယ္တုန္းကက်က္ခဲ့ရတဲ့ မိဘကိုျပဳစုလုပ္ေကၽြး
ျခင္းသည္လည္း မဂၤလာမည္၏ ဆိုတဲ့အပိုဒ္ကို ခဏရြတ္ၾကည့္စမ္း။"
"မာတာပိတု ဥပ႒ာနံ ၊ ပုတၱဒါရႆ သဂၤေဟာ
အနာကုလာစ ကမၼႏၲာ ၊ ဧတံ မဂၤလမုတၱမံ" ပါဘုရား။"
"ေအး-မွတ္မိလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ မင္းကအိမ္ေထာင္ဦးစီးပဲ၊ မိန္းမလုပ္တဲ့သူက
မသိရင္ေတာင္ မင္းကေျပာဆိုဆံုးမရမွာေပါ့၊ ခုေတာ့ လူၾကားလို႔မ်ားေကာင္းရဲ႔လား၊
အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ေထာင္ၾကသူေတြဟာ သူ႔မိဘကိုလည္း ကိုယ့္မိဘလို
သေဘာထားရမယ္မဟုတ္လားကြ ေဟ-။"
"တင္ပါ့ဘုရား"
"ခုေတာ့ လူဝင္မသင့္ဘူးလို႔ ေဗဒင္ဆရာကေျပာလိုက္တာနဲ႔ မဂၤလာတရားႀကီးကို
လႊင့္ပစ္လိုက္ၾကၿပီ၊ မဂၤလာတရားႀကီးကိုမွ လႊင့္ပစ္လိုက္ၾကရင္ မဂၤလာပ်က္ၿပီေပါ့ကြ။
ဘယ္ကလာ မဂၤလာရွိေတာ့မွာလဲ။ "
"မိဘကိုလုပ္ေကၽြးခြင့္ရတယ္ဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ ဧရာမအခြင့္
အေရးႀကီးလို႔ နားလည္ၾကတယ္ကြ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ မိဘေတြ ဒုကၡ
ေရာက္ရင္ ငိုလည္းငိုတယ္၊ ရီလည္းရီတယ္တဲ့ကြ၊ ငိုတာက မိဘေတြအတြက္
စိတ္မေကာင္းလို႔၊ ရီတာက မိဘေတြကိုျပဳစုလုပ္ေကၽြးခြင့္ရလို႔တဲ့ကြ၊ နားလည္ၾကရဲ႔လား။"
"တင္ပါ့၊ နားလည္ပါၿပီဘုရား"
"ေအး-နင္တို႔က ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြပဲ၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြ အမူအက်င့္ကို မလိုက္နာ
ထိုက္ၾကဘူးလား။"
"မွတ္ထားၾကစမ္း၊ ေဗဒင္ဆိုတာက မွားသည္ရွိ/မွန္သည္ရွိလိမ့္ဦးမယ္။ ဘုရားေဟာကေတာ့
မွားတယ္ရယ္လို႔မရွိဘူးကြ။ နင္တို႔က ဘုရားေဟာမွန္သမွ် ေလာကီေၾကာင္းနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္ဘူး
လို႔မ်ားထင္ေနၾကသလားမသိဘူး။ ေမာင္ေသာင္း - သားသၼီးတို႔က်င့္ရာေသာဝတၲရားေတြကို
ရြတ္စမ္း။"
"ေကၽြးေမြးမပ်က္ ၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ
ေမြခံထိုက္ေစ ၊ လွဴမွ်ေဝ၍
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္"---ပါဘုရား။"
"ေအး-အဲဒါဘုရားေဟာကြဲ႕၊ ေဗဒင္ေဟာမဟုတ္ဘူး။ သေဘာေပါက္ရဲ႔လား။"
"သေဘာေပါက္ပါၿပီဘုရား။"
"လူဆိုတာ လ႔ူဝတၱရားေက်ျပြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမယ္ကြဲ႔၊ သေဘာေပါက္ၾကရဲ႔လား။"
"တင္ပါဘုရား၊ ေနာက္လည္းအျမင္မေတာ္တာရွိရင္ ဆံုးမေတာ္မူပါဘုရား။"
"ေအး-နင္တို႔မိဘေတြကိုပါ ကန္ေတာ့လိုက္ၾကဦး၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္
ၾက၊ ၾကားၾကရဲ႔လား။"
"တင္ပါ့ဘုရား။"
"ေအးေအး ငါ့တပည့္ေတြ က်န္းမာၾကပါေစကြယ္။ "
********************************************************************
ေမာင္ေသာင္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံျပန္သြားၾကျပီးေနာက္ ဤအရွင္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရားကို
ၾကည္ညိုစြာ ဦးခ်လိုက္ျပီး မိမိေနရာသို႔ျပန္လာခဲ့ပါ၏။ မိမိေနရာသို႔လာေနေသာ ဤအရွင္၏
အေတြးမ်ားထဲတြင္ ဆရာေတာ္ေထရ္အရွင္၏ တပည့္မ်ားအေပၚထားရွိေသာ ကရုဏာတရားႏွင့္
တပည့္မ်ား၏ ဆရာသမားအေပၚခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသပံုမ်ားသည္ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါ
လာၾကေခ်၏။ တာဝန္ေက်လြန္းေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးေပတကား။
ထို႔ျပင္တဝ ေဗဒင္ဆရာေျပာသမွ် ဘာႏွင့္မွ် မခ်ိန္ဆေတာ့ပဲ လိုက္နာမိမွားခဲ့ၾကသျဖင့္
နစ္နာခဲ့ၾကရရွာေသာ မိမိရြာသားတို႔၏ပံုရိပ္မ်ားလည္း အေတြးထဲတြင္ ဝင္ေရာက္လာရာ
ေအာက္ပါ ကဗ်ာကိုသာ ခ်ေရးမိလိုက္ပါေတာ့သတည္း---။ က်န္းမာၾကပါေစ--။
ယၾတာဗြက္မွရုန္းထြက္ျခင္း
ငါတို႔ရြာတြင္ ၊ ဟိုယခင္က
ေဗဒင္ဆရာ ၊ ယၾတာတို႔
အရာရာကို လႊမ္းခဲ့သည္ ။
မက်န္းမာလ်က္ ၊ ေဆးရံုတက္ဖို႔
တြက္ခ်က္ေႏွးဖင့္ ၊ အခ်ိန္လင့္၍
လြင့္ပါးသူမ်ား ရွိဖူးသည္ ။
ေရႊေပ်ာက္,ေငြေပ်ာက္ ၊ အေနာက္ေျမာက္ဟု
ယြင္းေဖာက္ရမ္းတုတ္ ၊ အေဟာထုတ္၍
ရန္လုပ္တုတ္ထမ္း ၾကမ္းဖူးသည္ ။
မိဘႏွစ္ျဖာ ၊ အလည္လာစဥ္
လူဝင္မသင့္ ၊ ေဟာထားႏွင့္၍
ေတာင္ႀကီးျမင့္မိုရ္ ငိုဖူးသည္ ။
ကံဉာဏ္ဝီရိယ ၊ စြမ္းအားမွ်ႏွင့္
မရေလဟန္ ၊ လုပ္ဇာတ္ဖန္၍
အႀကံေဖာက္လႊဲ ၊ စာေမးပြဲတြင္
မလြဲစိမ့္ငွါ ၊ ခ်ီးျမွင့္ပါသည့္
ယၾတာအားကိုး ၊ သစ္ရြက္ထိုးႏွင့္
အမ်ိဳးေပါင္းစံု ၊ ဖြ,ဖြဲ႔,ဥံဳ,ေအာင့္
ေျခေဆာင့္,လက္ေျမွာက္ ၊ မူဟန္ေဖာက္၍
စိတ္ေနာက္ေက်ာင္းသား ၊ မိဘမ်ားတို႔
အမ်ားျပားပင္ ရွိဖူးသည္ ။
ယခုအခါ ၊ ငါတို႔ရြာတြင္
ဆရာေတာ္ဘုရား ၊ ေဟာမိန္႔ၾကားသည့္
ဘုရားဆံုးမ ၊ ျမတ္ဓမၼႏွင့္
ဓမၼရံသီ ၊ လင္းေရာင္ျခည္တို႔
စံုညီေပါင္းစပ္ ၊ အလင္းဓာတ္ေၾကာင့္
လူနပ္စားေပါက္ ၊ ေဗဒင္ေအာက္မွ
လြတ္ေျမာက္ေသာသူ မ်ားခဲ့ၿပီ ။
ကံဉာဏ္ဝီရိယ ၊ စြမ္းအားမွ်ႏွင့္
မရေလဟန္ ၊ လုပ္ဇာတ္ဖန္သည့္
အႀကံပက္စက္ ၊ ယၾတာဗြက္မွ
ရုန္းထြက္နိုင္သူမ်ားခဲ့ၿပီ ။
မွတ္တမ္းျပဳစု ၊ ကဗ်ာနုျဖင့္
ဂုဏ္ျပဳဝမ္းေျမာက္ နိုင္ခဲ့ၿပီ ။
Subscribe to:
Posts (Atom)