"သားသမီးဆိုတာေတြက တယ္ခက္တာကိုးဘုရား"ဟူေသာ ညည္းတြားသံလိုလို
တိုင္ေတာသံလိုလိုၾကားလိုက္ရ၍ အသံလာရာသို႔ၾကည့္လိုက္ရာ ဝတ္ျပဳဦးခ်ေနေသာ
ေက်ာင္းဒကာႀကီးဦးလူဝကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။
"ဘာေတြခက္ေနတာလဲ ဒကာႀကီးရ"
"ေအာ္ သားသမီးဆိုတာ တကယ့္မီးပါလားဆိုတာ ညည္းမိတာပါဘုရား"။
"ရွင္းစမ္းပါဦးဒကာႀကီးရဲ႔"
"တပည့္ေတာ္အိမ္က င/မူးေကာင္ ကိုသိတယ္မဟုတ္လားဘုရား၊
ဆိုးေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလ၊ တိုးေမာင္နာမည္ေပ်ာက္ၿပီး ဆိုးေမာင္လို႔
တြင္ေနတဲ့ေကာင္ေပါ့။"
"အင္း- သိတယ္။"
"ဟိုတစ္ေလာကပဲ ရြာထဲမွာ ဆဲဆိုလို႔ဆိုၿပီး ဂါမပညတ္အဖြဲ႔က ေငြ ၅၀၀၀/ိ
ဒဏ္တပ္ထားတာ၊ ခုတစ္ခါလာျပန္ဘုရား ေနာက္ထပ္ဆဲလို႔တဲ့၊ ဒဏ္ေငြ
၅၀၀၀/ိ ေလ်ာ္ရမတဲ့ဘုရား။ "
ဤအရွင္လည္း ဦးလူဝကိုမသက္မသာႏွင့္ ၾကည့္လိုက္မိရင္း သူ႔သား
တိုးေမာင္အၾကာင္းကို ေတြးေနမိပါေတာ့၏။
ဦးလူဝတြင္ သားသမီး (၆)ေယာက္ရွိရာ တိုးေမာင္သည္ စတုတၳေျမာက္ျဖစ္၏။
အမ်ားတကာ (၄) တန္းေအာင္လွ်င္ ေက်ာင္းထြက္ရေသာအခ်ိန္တြင္ ဦးလူဝကား
သူ႔သားတိုးေမာင္ကို ၿမိဳ႔ေက်ာင္းသို႔ပို႔ကာစာသင္ေစ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးလူဝေမွ်ာ္မွန္း
သကဲ့သို႔ကားမျဖစ္လာ၊ (၈) တန္းတြင္ ၂ ႏွစ္က်ၿပီး ေက်ာင္းမွထြက္လိုက္ရ၏။
ဦးလူဝကား သူ႔သားကို ပန္းထိန္ဆရာထံအပ္ျပန္ေလသည္။ လက္ခစားကေလး
ရခါနီးတြင္ ျပသနာတက္၍ ပန္းထိန္လည္းမယ္မယ္ရရမတတ္ခဲ့ျပန္။ မၾကာမီ
တိုးေမာင္တစ္ေယာက္ ရြာမွေပ်ာက္သြား၏။ ထိုင္းသို႔သြားသည္ဟုဆိုၾက၏။
တစ္ႏွစ္မွ်မၾကာျမင့္မီ ရြာသို႔ျပန္ေရာက္လာ၏။
လူျပဳစားခံလာရသလိုလို၊ ဟိုလိုလို သည္လိုလို သတင္းေတြနဲ႔အတူ တိုးေမာင္
တစ္ေယာက္မေသာက္ရမေနနိုင္ အရက္သမားဘဝလံုးလံုးေရာက္ျပီးမွ ျပန္
ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။ မူးလာၿပီဆိုလွ်င္ သူေၾကာက္သူအခ်ိဳ႔မွလြဲ၍ မိဘေသာ
မိမဘေသာမေရွာင္ ဆိုဆဲတတ္လာခဲ့၏။ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ သားႏွင့္အမိ မၾကားဝံ့
မနာသာ ဘယ္ကရလာသည္မသိ ဆဲနည္းမ်ိဳးစံု တိုးေမာင္ထံတြင္ ပံုေနေခ်၏။
ေကာင္းလိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆိုေက်ာင္း၊ ပန္းထိန္ဆိုပန္းထိမ္၊ နိုင္ငံျခားဆို
နိုင္ငံျခား ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကရွာေသာမိဘမ်ားမွာ ယခုေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွ ကိုယ္ကပ္၍
မရနိုင္ေတာ့၊ သေကာင့္သား၏ အဆဲဒဏ္ကား လြန္လြန္းလွေခ်၏တကား။
မိဘကိုယ္တိုင္မထိန္းနိုင္၍ ယခုေတာ့ ရြာကကိုင္ရေခ်ၿပီ။ ဂါမပညတ္အဖြဲ႔မွ ဒဏ္ရိုက္၏။
တစ္ခါဆဲတစ္ခါ ၅၀၀၀/ိ တန္သမၼန္စာ လာေပေတာ့မည္တည္း။ ဂါမပညတ္ကတပ္ေသာ
ဒဏ္ေၾကးကိုဖီဆန္ဝံံ့သူကားမရွိေသး။ ဂါမပညတ္အဖြဲ႔ကား ရြာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးအဝင္အပါ
ရပ္မိရပ္ဘ ကာလသားမ်ားပါမက်န္ လက္မွတ္ေကာက္ခံဖြဲ႔စည္းထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဂါမႏွင့္
မရပါက ရာဇႏွင့္အေရးယူနိုင္ရန္အထိ စနစ္တက် စီစဥ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ ခိုင္မာလွေခ်၏။
ဤေဆာင္းပါးတြင္ တင္ျပလိုသည္မွာမိဘမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဥပမာႏွစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ပါ၏။
မီးပံုးပ်ံလႊတ္သူႏွင့္တူေသာမိဘႏွင့္ စြန္လႊတ္သူႏွင့္တူေသာမိဘ ဟူ၍ျဖစ္၏။
အျမင့္သို႔လႊတ္ပံုခ်င္းတူၾကေသာ္လည္း----
မီးပံုးပ်ံလႊတ္သူတို႔ကား မိႈင္းဝေအာင္ ထိုး၍ ဒိုးလိုရာဒိုးေစဟု မဆိုေသာ္လည္း
ဆိုသသကဲ့သို႔ပင္ တြန္းတင္လႊတ္လိုက္တတ္ၾက၏။ ေျမေပၚမွၾကြမွမၾကြရေသးမီကပင္
သံခ်ပ္တေက်ာ္ေက်ာ္ျဖင့္ အမႊမ္းတင္တတ္ၾက၏။လက္မွလြတ္၍ တက္ေလလွ်င္ကား
ေပ်ာ္ရႊင္မဆံုးၾကေတာ့ၿပီ။
ဘယ္ဆီေရာက္၍ ဘယ္ဆီေပါက္ေလမည္ကား သူတို႔မသိရွာ။ လမ္းမွာတင္ မီးေလာင္
္သြားနိုင္သကဲ့သို႔ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲလည္းက်သြားနိုင္၏၊ ဆူးၿခံုေတာလည္းေရာက္သြား
နိုင္သည္တည္း။ ထို႔ေၾကာင့္,တင္လိုက္ေသာမီးပံုးပ်ံ ျပန္မရသည္သာမ်ားေလ၏။
စြန္လႊတ္သူတို႔ကားတစ္ဘာသာ၊ မိမိတင္ေသာစြန္ကို မျပတ္တမ္းအကဲခတ္၏။
ေလၾကမ္းလွ်င္ ေလွ်ာ့တန္ေလွ်ာ့၊ ေလေပ်ာ့လွ်င္ တင္းတန္တင္းႏွင့္ အျမင့္သို႔
မေရာက္မခ်င္း လည္ပင္းတေမာ့ေမာ့ႏွင့္ နည္းစံုေဖာ့၍ တင္တတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္
တင္လိုက္ေသာစြန္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ျပန္၍ရတတ္သည္သာမ်ားေလသည္။
ယခု တိုးေမာင္၏ဖခင္ကား သူ႔သားကို စြန္လႊတ္သကဲ့သို႔ လႊတ္တင္ခဲ့သူကားမဟုတ္ခဲ့။
မီးပံုးပ်ံ လႊတ္သကဲ့သို႔လႊတ္တင္ခဲ့သူသာတည္း။ ပဲ့ထိန္းစနစ္မပါရွိေသာ လႊတ္တင္ေရး
လမ္းေၾကာင္းနီးပါးတိုင္းလိုလိုကား အံေခ်ာ္မႈမ်ားႏွင့္ မကင္းနိုင္သည္မွာ ဓမၼတာပင္
ျဖစ္ေခ်၏။
သစ္ပင္ငယ္မ်ားကို ေျဖာင့္ယူရလြယ္တတ္ေသာ္လည္း ရင့္ေလျပီးသစ္ပင္ေကာက္တို႔ကို
ေျဖာင့္ယူရန္မွာကား မလြယ္လွေတာ့ေခ်၊ မေျဖာင့္မျဖစ္၍ ေျဖာင့္ရေခ်ေသာ္ ဗကာခ်ရ
သည္ကမ်ားတတ္ေလသည္။ ယခုလည္းတိုးေမာင္တစ္ေယာက္ ရင့္ေလျပီးေသာ
သစ္ပင္ေကာက္ကဲ့သိုျဖစ္ေနသျဖင့္ ဒဏ္ေၾကးတည္းဟူေသာလႊႏွင့္ ဗကာခ်ျခင္း ခံရေလၿပီ။
"တပည့္ေတာ္ သားသၼီးကံကိုကဆိုးပါတယ္ဘုရား။ ခုလည္းဒီဒဏ္ေၾကး တပည့္ေတာ္ပဲေပးရ
ဦးမွာပါပဲဘုရား။ သားဆိုးအေမသာတေပေပမဟုတ္ဘူး၊ သားဆိုးအေဖလည္း တေပေပပါပဲ
ဘုရား။ "
ဤအရွင္ကား ဝမ္းနည္းပမ္းနည္း ေလွ်ာက္ထားေနေသာ ဦးလူဝအတြက္ အားေပးစရာ
ရွာမရခဲ့။ ႏွစ္သိမ့္စရာစကားလည္းရွာမရခဲ့။ သို႔ေသာ္ "ငါ ကေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ
သင္တန္းဖြင့္ေပးရမယ္" ဟူေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ကား ခိုင္မာစြာေပၚေပါက္ခဲ့ေလသတည္း။
No comments:
Post a Comment